When I Close My Eyes I Think Of You - ROZDZIAŁ 13

   Weszliśmy do domu. Ally oglądała telewizję. Spojrzałem na chłopaków. Każdy się uśmiechał. Jest dobrze. Mam nadzieję, że Alison nie pozna, że nie jesteśmy szczęśliwi.

-Jak wam poszło?- zapytała. Podeszła do nas i każdego przytuliła. Oczywiście przy Niall’u się zatrzymała na dłuższą chwilę i go pocałowała. On to odwzajemnił, i to bardzo namiętnie. Szkoda, jeżeli ich związek zostanie zniszczony. Wszystko teraz zależy od Niall’a, od jego decyzji.

-Dobrze. W następnym tygodniu mamy wywiad.- oznajmiłem.

-Aha. Zjecie coś?- zapytała Alison.

-Nie.- wszyscy zaprzeczyli. Przypuszczam, że nie mieli ochoty na jedzenie, z powodu tego, co usłyszeliśmy.

-ok.

   Weszliśmy głębiej do salonu i rozsiedliśmy się na kanapie. Zmieniliśmy kanał i puściliśmy mecz. Postanowiliśmy się trochę zrelaksować.

   Ally siedziała na kolanach Niall’a, a ten całował ją po szyi. Dzisiaj byli bardzo czuli w stosunku do siebie. Myślę, że Horan podjął już decyzję i w jakiś sposób próbuje pogodzić się z tym, co się stało.

   Po obejrzanym meczu puściliśmy sobie jeszcze film, zjedliśmy kolację i każdy poszedł do swojego pokoju. Wykąpałem się i położyłem na łóżko.

    Jedna sprawa nie dawała mi spokoju. Musiałem iść do Niall’a. Znając życie, wszyscy już śpią, dlatego po cichutku się wymknąłem i wszedłem do pokoju blondyna. Zamknąłem za sobą drzwi. Jednak nie tylko ja nie spałem. Żarłok siedział na parapecie okna. Zaświeciłem światło i mogłem dokładniej zobaczyć jego twarz. Po jego policzku spłynęła łza.

-Świat jest okrutny, prawda?- zapytał.  Usiadłem obok niego.

-Tak.- przyznałem.

-Nic nie ma już sensu.- poskarżył się. Kolejna łza wypłynęła z jego oka. Nie widziałem go ostatnio aż tak przygnębionego.

-Jaką decyzję podjąłeś?- zapytałem.

-Zerwie z nią, kiedy tylko nadarzy się taka okazja. Nie chcę jej niszczyć życia.

-Przecież nie musisz tego robić. Możecie być dalej razem, ale nie pokazywać się publicznie.- zauważyłem. Musi być jakieś rozwiązanie tej sytuacji.

-A jak ja jej to wytłumaczę? Że nie możemy się razem pokazywać? Że muszę udawać, że jej nie znam, że jest dla mnie nikim? Nie chcę tego. Nie chcę, żeby cierpiała.

-Jak z nią zerwiesz, też będzie cierpieć.- zauważyłem.

-Wiem o tym, ale muszę ją skrzywdzić. Nie ma innego rozwiązania.

-Może coś wymyślimy.- przyznałem.

-Tak? A co takiego?- Niall miał rację. Nie ma innego rozwiązania. Spojrzałem na niego. Co chwilę łza spływała po jego policzku. Nie był w najlepszym stanie.

-Dobrze, ale zrób to w delikatny sposób.

-Mam nadzieje, że natrafi się odpowiednia sytuacja.

-Czyli jesteś zdecydowany?- zapytałem.

-Tak.- przyznał i zaczął jeszcze bardziej płakać.

Perspektywa Alison:

  Obudziłam się i pierwsze co zrobiłam, to zobaczyłam za okno. Zapowiada się wspaniały dzień.

  Wstałam, ubrałam się i pełna energii zeszłam na dół. Chłopcy właśnie jedli śniadanie. Byli zajęci rozmową. Nawet mnie nie zauważyli.

-Dzień dobry.- powiedziałam. Każdy zwrócił głowę w moją stronę. Byli trochę zmieszani. O co mogło im chodzić? Coś się stało?

-Cześć.- odpowiedzieli i zaraz uśmiechy pojawiły się na ich twarzach.

-Co na śniadanie?- zapytałam.

-Kanapki.- zaśmiali się chłopcy. Znowu? Oni mnie z tymi kanapkami wykończą.

   Usiadłam obok Niall’a i skradłam mu pocałunek w usta. Nie miał mi tego za złe. Zjadłam śniadanie i wszyscy bezczynnie siedzieliśmy w salonie. Chłopcy byli tacy… inni? Nie wiem, jak mam to opisać. Niby się uśmiechali, wszystko było ok, ale miałam jakieś złe przeczucie.

   Zaczęłam się nudzić, więc postanowiłam iść do pokoju. Horan udał się za mną. Razem położyliśmy się na łóżko. Wtuliłam się w jego tors i zaczęłam bawić się jego ręką.

-Myślałaś kiedyś o rodzicach?- zapytał Niall. Zaskoczył mnie tym pytaniem. Nigdy bym nie przypuszczała, że zapyta mnie o coś takiego.

-A co masz na myśli?- odpowiedziałam mu pytaniem. Nie do końca wiedziałam, jak mam mu odpowiedzieć.

-Próbowałaś ich kiedyś znaleźć?- zapytał. Teraz zrozumiałam o co mu chodziło.

-Nie. Nigdy nie próbowałam ich odnaleźć.- zaprzeczyłam. Ale taka była prawda. Jeszcze nigdy aż tak się nad tym nie zastanawiałam. Ba, nawet o tym nie myślałam.

-A chciałabyś?- zapytał. Zdziwiło mnie jego zainteresowanie tym tematem.

-Nie wiem. Ale chciałabym kiedyś z nimi porozmawiać i zapytać, dlaczego oddali mnie do domu dziecka.

-Może spróbujemy ich poszukać?- zaproponował blondyn.

-Myślisz, że się da. Nawet nie wiem, do jakiego domu dziecka zostałam oddana. A poza tym nikt mi nie powie, jak nazywają się moi rodzice.- zauważyłam. Nie wiem, czy to był dobry pomysł.

-Możemy spróbować. Nic nam nie zaszkodzi.

-Ok. Najpierw musimy pojechać do domu pani Scott. Tam zostały wszystkie jej dokumenty. Może znajdziemy coś związanego ze mną.- dom nie został sprzedany, ponieważ ja tego nie chciałam, ani rodzina staruszki.

-To jedziemy?- zapytał Niall.

-Już, teraz?- zdziwiłam się.

-Tak, a po co tracić czas. Chodźmy.- chwycił mnie za rękę, wstał i entuzjastycznie pociągnął w stronę drzwi. Pożegnaliśmy się z resztą i nic im nie tłumacząc, wyszliśmy. Dlaczego Niall jest aż tak bardzo zainteresowany moimi rodzicami? Dziwi mnie jego zapał.

   Wsiedliśmy do samochodu i pojechaliśmy do domu pani Scott. Oczywiście ja byłam nawigacją, bo mój chłopak nie wiedział, gdzie ma jechać, no ale skąd on miał to wiedzieć? Jeszcze nigdy tam nie był.

   Dojechaliśmy na miejsce.  Weszliśmy do pomieszczenia. Na szczęście miałam ze sobą klucze. Dobrze, że je wzięłam, że zdążyłam je chwycić.

-Od czego zaczynamy?- zapytał Niall. Bez słowa podeszłam do szafy.

-Tutaj są wszystkie dokumenty. Musimy szukać.- przyznałam.

   Bez dalszej rozmowy, wzięliśmy się do roboty. Usiedliśmy wspólnie na podłodze i zaczęliśmy przeglądać wszystkie dokumenty. Nie mogłam się za bardzo skupić. Cały czas dręczyła mnie ta ciekawość Niall’a. Dlaczego on chce odnaleźć moich rodziców? Skąd mu się to wzięło? Nic już nie rozumiem. Nie wiem, czy te szukanie ma sens.

-Nie wiem, czy coś znajdziemy.- przyznałam.

-Musimy.

-Dlaczego?- zapytałam. W końcu odważyłam się o to zapytać. Chcę wiedzieć, dlaczego to wszystko robi.

-Chcę ci pomóc. Nigdy nie marzyłaś, żeby odzyskać swoich rodziców?- po raz kolejny zadał mi to pytanie.

-Nie zastanawiałam się tak nad tym.- przyznałam. Nie wiedziałam, jak mam do niego podejść, aby wydobyć z niego jak najwięcej informacji. Chyba muszę dać sobie z tym spokój. Ruszyłam do dalszych poszukiwań.

-Znalazłam.- przyznałam. Nie wierzyłam, że mi się to uda, ale znalazłam dokument, gdzie napisane jest, do jakiego domu dziecka byłam oddana. To jak strzał w dziesiątkę.

-Pokarz.- poprosił Niall. Podałam mu kartkę. Przyglądał się chwilę.-Masz rację.- przyznał.- Jedziemy tam?- zapytał.

-Skoro wiemy gdzie była oddana, to czemu nie. Warto zaryzykować, chodź wątpię, żeby ktoś nam powiedział coś więcej.

-Spróbujemy. Nie martw się, ja wszystko załatwię.- powiedział mój chłopak. Zgodziłam się. Posprzątaliśmy i gdy upewniliśmy się, że wszystko jest w porządku, pojechaliśmy do domu dziecka. Okazało się, że nie był daleko. Jakieś 30 minut drogi od miejsca zamieszkania pani Scott. Ciekawe, jak staruszka się teraz trzyma? Czy jest szczęśliwa? Trochę za nią tęskniłam, ale gdyby nie jej śmierć, to nie poznałabym chłopaków. Nadal byłabym nieśmiałą Ally. W jakiś sposób jestem jej wdzięczna.

   Weszliśmy do budynku. Już po przekroczeniu progu drzwi zobaczyliśmy biegające dzieci i wielki wrzask. I ja tu kiedyś byłam? Nie pamiętam tych czasów. W ogóle nie pamiętam zbyt dużo ze swojego dzieciństwa.

    Po 5 minutach poszukiwań znaleźliśmy odpowiednie pomieszczenie i zaczęliśmy rozmowę z jakąś kobietą, która zainteresowała się naszą sytuacją.

-Nie mogę powiedzieć Wam za dużo.- przyznała.

-Chciałabym tylko wiedzieć, jak nazywają się moi rodzice. Dalej poradzimy sobie sami.- powiedziałam. Mimo wszystko, ta sprawa stała się dla mnie bardzo ważna. Za daleko zaszliśmy, aby się teraz poddać.

-Nie wiem, jak mam wam pomóc.- przyznała kobieta.

-Prosimy tylko o nazwisko.- poprosił Niall.

-Nie mogę.

-Prosimy, co pani szkodzi?- zapytałam. Muszę coś wymyślić, jakoś ją przekonać.- Niech postawi się pani w mojej sytuacji. Mieszkam z przyjaciółmi. Nie mam gdzie się podziać, ale już mniejsza z tym. Chcę odnaleźć moich rodziców, aby zadać im tylko jedno pytanie, które od dłuższego czasu mnie dręczy. Dlaczego mnie oddali? Niech pani sama przyzna, że chciałaby pani się dowiedzieć, dlaczego to zrobili.

-No dobrze. Pomogę wam.- powiedziała. Jest! Byłam szczęśliwa.

-Dziękujemy.- powiedziałam.

-Pani rodzice mają na nazwisko Jones, ale nie wiecie tego ode mnie.- zaśmiała się kobieta.

-Jeszcze raz dziękuję i do widzenia.- powiedziałam i pociągnęłam mojego kompana za rękę, bo był w lekkim szoku.

-O kurwa…- powiedział. Spojrzałam na niego.

-Co się stało?- zapytałam.

-Mamy mały problem.- przyznał.

Cześć!

A więc tu macie taki mały prezencik ode mnie.

Jestem za dobra. hahaha

Ok, rozdział pojawił się dlatego, ponieważ Nowy Rok zbliża się wielkimi krokami. Chciałabym życzyć Wam wszystkiego, co najlepsze, spełnienia marzeń, zdrowia, no i oczywiście spotkania swoich idoli :D No i chciałabym, abyście się nie zmieniały. Wiedźcie, że bardzo Was kocham. Mam nadzieję, że zostaniecie ze mną do końca opowiadania. Jesteście dla mnie bardzo ważni i bez Was ten blog by nie istniał, ponieważ już dawno bym się poddała. Mam szczęście, że mam Was.

Dziękuję za ponad 3000 wyświetleń. 

Aha, i teraz mam prośbę, nie zabijajcie mnie :D Postanowiłam, że trochę namieszam w opowiadaniu, i stąd decyzja Niall'a. Nie martwcie się, jeszcze wszystko będzie dobrze :D To Wam mogę obiecać.To tylko takie przejściowe, później się ułoży, a dalej... No cóż, nie mogę Wam zdradzić. Jeżeli ktoś czytał opis bloga (zakładka u góry) to może się spodziewać, że jeszcze się coś stanie. To co jest napisane w opisie bloga, to to wszystko się stanie. Dobra, nie zdradzam Wam więcej, bo i tak już za dużo napisałam. Hahaha.

Ok, mam pytania do rozdziału:

1. Czy Niall naprawdę zerwie z Ally?

2. Dlaczego Niall chciał odnaleźć rodziców Alis?

3. O jaki problem mogło chodzić Horan'owi? ( końcówka rozdziału )

Ok, to chyba na tyle.

Och, ale się rozpisałam :p

No więc do następnego!

Love <3