When I Close My Eyes I Think Of You - ROZDZIAŁ 14

-Co się stało?- zapytałam.

-Mamy mały problem.- powiedział Niall.

-Dlaczego?- nie wiedziałam, o co mu chodzi.

-To nie może być prawda…- mówił. Nic mi nie chciał wyjaśnić.

-Co się do cholery stało?- zapytałam. Byłam strasznie zdenerwowana.

-Moja ciocia ma tak na nazwisko.- powiedział. Spojrzałam na niego zdziwiona.

-I...?

-Możemy być rodziną.- przyznał.

-Weź pomyśl. Jest wiele osób, które mają tak na nazwisko.- starałam się to jakoś racjonalnie wyjaśnić. To nie mogła byś prawda. Niall jest po prostu śmieszny.

-A co, jeżeli jesteśmy rodziną?- zapytał.

-To nie gra roli.

-Wiesz co to oznacza? Nie możemy być razem.

-Co ty sugerujesz?- zapytałam. Byłam strasznie wkurzona, ale miałam pewne obawy. Obawiałam się najgorszego. Niall milczał. Postanowiłam dalej kontynuować.- Chcesz ze mną zerwać?- zapytałam.

-Ally, to nie tak…- próbował się jakoś wytłumaczyć. Byłam bliska płaczu.

-Powiedz, że tego chcesz! Widzę to! Wiem, że chcesz! Proszę bardzo, zerwij ze mną!- powiedziałam, a raczej krzyczałam. Rozpłakałam się.

-Ally my musimy zerwać.- powiedział. To wszystko wyjaśniało.

-Ok. Nie jesteśmy już parą.- powiedziałam i ruszyłam przed siebie. Sam tego chciał. Dlaczego on to w ogóle zrobił? Po co to mu było? Skoro mnie nie kocha, ani nie kochał, to dlaczego chciał ze mną chodzić? Dlaczego chciał być zawsze przy mnie? Bardzo mnie skrzywdził.

   Rozpłakałam się jak mała dziewczynka. Nie spodziewałam się tego po nim. Myślałam, że mnie kocha, a on tak z dnia na dzień mnie zostawił. Jeszcze mnie oszukiwał. Wczoraj było wszystko ok. A dzisiaj wszystko się popsuło. Mam dość! Moje życie jest do dupy! Nie zasługuję na nic, nawet na życie. W ogóle, czemu ja istnieję? Nie powinnam.

-Ally, wejdź do samochodu. Pojedziemy razem do domu.- powiedział Niall, który próbował mnie zatrzymać.

-Zostaw mnie.- powiedziałam.- Nic od ciebie nie chcę!

-Ale jak dojedziesz do domu?- zapytał. Miał rację. Nie mogłam pojechać autobusem, ponieważ nie miałam przy sobie pieniędzy.

-Ach… Ty zawsze musisz wszystko popsuć.- nie miałam wyjścia. Wsiadłam do samochodu. Podczas drogi ani razu nie popatrzyłam na Niall’a. Nie chciałam go widzieć!

   Gdy przyjechaliśmy pod dom, od razu wysiadłam i weszłam do mieszkania. Zatrzymałam się w salonie i popatrzyłam na chłopaków.

-Ally.- ucieszył się Liam. Stałam jak wryta i patrzyłam na chłopaków. Po raz kolejny się rozpłakałam. Szybko ruszyłam do biegu i pobiegłam do swojego pokoju. Zamknęłam się na klucz.

-Co się stało?- usłyszałam pytanie Harry’ego.

-Zostawcie mnie!- krzyknęłam. Usiadłam pod drzwi i zaniosłam się płaczem. Chłopcy dość długo dobijali się do mnie, ale w końcu dali mi spokój, gdy przekonali się, że nic nie zdziałają.

-Otwórz. Jestem sam.- usłyszałam. To był głos Liam’a. Na chwilę się zawahałam, ale otworzyłam drzwi.- Co się stało?- zapytał. Zamknął za sobą drzwi. Wtuliłam się w niego.

-Niall zerwał ze mną.- poskarżyłam się i znów się rozpłakałam.

-No już siostrzyczko. Wszystko będzie dobrze. Zobaczysz.

-Nie wiem, czy moje życie ma sens.- przyznałam. Liam wyrwał się z mojego uścisku. Położył dłonie na moje ramiona  i spojrzał na mnie ostrym wzrokiem.

-Żartujesz sobie, prawda?- zapytał.

-Nie. Nie powinno mnie tu być.- powiedziałam.

-Nie rób nic głupiego Ally. Proszę cię. Zobaczysz, jeszcze wszystko się ułoży.

-Nie wiem Liam… już nic nie wiem. Niby miało być lepiej. Już nawet wierzyłam w to, że będę szczęśliwa do końca życia, aż tu nagle wszystko się wali.

-Al…

-Liam, ja chyba pojadę do domu pani Scott. Nie chcę tu teraz być. Nie chcę jak na razie widzieć Niall’a. Ja się spakuje.- mówiłam nieskładnie, ale to z nerwów.

-Nigdzie nie pojedziesz.- zaprzeczył mój przyjaciel.

-Ale…

-Zrobimy tak. Jutro z rana pojedziemy na jakiś czas do moich rodziców. Wrócimy za parę dni, bo mam wywiad. Ja przy okazji odwiedzę rodzinę. Wiem, że ze mną pojedziesz, bo moja mama cię ubóstwia. Pamiętasz, jak nie raz mówiła, że jesteś jej córką?- zapytał Payne.

-Tak.- zaśmiałam się. Wszystkie smutki przeminęły.

-A pamiętasz, jak nie raz powiedziałaś do niej mamo.

-Tak. Zdarzyło mi się to parę razy.-zauważyłam.

-To były dobre czasy.- przyznał Liam.

-Tak. Od zawsze marzyłam o takiej rodzinie.- fajnie było powspominać nasze stare dzieje.

-Ok, a teraz się niczym nie martw. Chodź, idziemy na kolację.- powiedział mój braciszek.

-Nie idę.- zaprzeczyłam. Nie chciałam spotkać się z Niall’em.

-Ok. Jak chcesz, ale jakby co, to jeżeli będziesz miała ochotę, to zejdź.

-Ok.- zgodziłam się. Liam wyszedł z mojego pokoju. Na początek postanowiłam się spakować na jutro, żeby nie mieć później roboty i móc odpocząć.  Cieszyłam się z pomysłu Liam’a. On zawsze wie, czego potrzebuję. Za to go kocham, jak brata oczywiście.

   Po spakowaniu się, zrobiłam się strasznie głodna. A co tam, zaryzykuję. Zejdę na dół. Może akurat nie ma tam Niall’a?

   Zaczęłam schodzić po schodach strasznie cicho. Z zamiarem, że jeżeli usłyszę głos blondyna, to będę mogła się wycofać. Na schodach usłyszałam rozmowę chłopaków. Wiem, że to niegrzeczne, ale postanowiłam podsłuchać.

-Ally strasznie przez to cierpi.- to był głos Liam’a.

-Wiem, ale nie miałem innego wyjścia. Musiałem to zrobić.- odezwał się Niall.

-Mogłeś poczekać. Może akurat znaleźlibyśmy jakieś inne rozwiązanie.- zauważył Louis. O czym oni rozmawiali? Wiem, że ta sprawa była związana ze mną, ale więcej już nie rozumiałam.

-Poczekać?! Im więcej bym zwlekał, byłoby gorzej. A teraz natrafiła mi się świetna okazja. Musiałem to wykorzystać.

-Ale ona przez to bardziej cierpi.- zauważył Liam.- Ona myśli, że jej nie kochałeś, ani nie kochasz.

-Przecież wiecie, jak jest. Znacie moją sytuację. Nie chciałem tego. Nienawidzę siebie za to. – usłyszałam cichy szloch Niall’a.- Czy to wszystko musi być takie trudne? To nie ma sensu. Mam dość swojego życia. Najlepiej by było, gdyby mnie nie było. Gdybym po prostu umarł.- szybko wstałam ze schodów, ponieważ usłyszałam kroki. Jak najszybciej weszłam do pokoju i zaglądałam przez dziurkę od klucza. To Niall wbiegł do swojego pokoju trzaskając przy tym drzwiami. Co to wszystko oznaczało? Czy Niall był zmuszony, żeby ze mną zerwać?

   Muszę z nim porozmawiać. Wiem, że będzie to trudne… Jednak chyba nie jestem na to gotowa. Boję się naszej rozmowy. Nie, nie zrobię tego! I tak nic nie zdziałam. Jeżeli Niall będzie chciał, to sam mi powie.

   Tego wieczoru nie zeszłam już na dół. Nie miałam odwagi, i nie chciałam. Czułam, że jeżeli bym zeszła, to chłopcy by mnie o wszystko wypytywali, a ciężko byłoby mi odpowiadać. Najprawdopodobniej skończyłoby się to płaczem, także wolałam tego uniknąć.

   Dopiero późną nocą położyłam się spać. Długo nie mogłam zasnąć. Dręczyły mnie przeżycia dzisiejszego dnia. To wszystko mnie przerastało. Było tego za dużo. Jednak ok. 3:00 udało mi się zasnąć.

   Obudziłam się o 11:00. Byłam tak głodna, że musiałam zejść na dół. W końcu nie mogę cały czas siedzieć w pokoju. Muszę przezwyciężyć strach i tak też zrobiłam. Ubrałam się i zeszłam na dół. Zanim weszłam do salonu wzięłam głęboki oddech. Wszystko będzie dobrze Ally, dasz radę.- pomyślałam i przekroczyłam próg salonu. Przywitały mnie uśmiechnięte twarze chłopców. No dobra, nie wszyscy byli szczęśliwi, bo Niall siedział przygarbiony i nawet na mnie nie spojrzał. Usiadłam naprzeciw niego i zaczęłam zjadać śniadanie, które chłopcy dla mnie zostawili. Dopiero wtedy Horan rzucił na mnie okiem.  Na jego twarzy malował się

smutek. Nie dziwiłam się mu, bo sama nie byłam w najlepszym stanie.

   Chłopcy zawzięcie o czymś rozmawiali, ale nie uczestniczyłam w ich rozmowie. Nie miałam do tego głowy. Nawet nie słuchałam tego, co mówią. Dla mnie najważniejszy był tylko Niall. Obserwowałam go, a on raczej o tym wiedział, bo zachowywał  się tak jakoś niezręcznie i cały czas siedział z spuszczoną głową.

-Niall, a co ty o tym myślisz?- spytał nagle Louis. Otrząsnęłam się i wróciłam do rzeczywistości.

-Co?- zapytał blondyn jakby wybudzony z jakiegoś transu.

-Już nic, nie ważne.

   Postanowiłam pójść do swojego pokoju, ale przypomniało mi się, że z Liam’em miałam jechać do jego rodziców.

-Jedziemy braciszku?- zapytałam. Liam spojrzał na mnie.

-Chcesz już jechać?

-Tak.- przyznałam. Im dłużej tu będę, tym będzie gorzej.

-Dobrze. To chodź, weźmiemy walizki i już jedziemy.

-Ok.- zgodziłam się.

   Zanim wyszłam z salonu rzuciłam szybkie spojrzenie na Niall’a, w tym samym momencie co on. Nasze spojrzenia się spotkały. Trwało to jakiś czas. Ja pierwsza przeniosłam wzrok w inne miejsce. Niall chciał coś powiedzieć, ale szybko zamknął usta.

    Jednak się nie odezwał. 

Hey!
Rozdział miał być szybciej, ale wcześniej nie udało mi się go dodać :D
No trudno, najważniejsze, że jest.
A więc jak wam minął Sylwester? Mam nadzieję, że dobrze.
Jestem trochę zawiedziona z tego rozdziału. Nie wyszedł tak, jakbym chciała, ale nie potrafiłam go zmienić. Ach... Mam nadzieję, że się na mnie nie gniewacie. 
I proszę, nie zabijajcie mnie. Ally i Niall zerwali, ponieważ coś musi się dziać. :D 
Ok, muszę Wam powiedzieć, a raczej napisać, że zapowiadam, iż blog będzie miał więcej niż 30 rozdziałów. Dokładnie nie wiem ile, ponieważ nie potrafię tego tak policzyć. Na początku zapowiadałam, że blog będzie mieć 20 rozdziałów, ale ostatecznie dodałam parę wydarzeń i liczba się powiększyła.
A więc pytanka:
1. Czy Ally i Niall będą razem?
2. Czy Al dowie się prawdy?
3. Jak myślicie, co takiego Nialler chciał powiedzieć Alis? (końcówka rozdziału)

Ok, to chyba na tyle.

Zadawajcie mi pytania, komentujcie, głosujcie w ankiecie i dodawajcie się do obserwatorów.

Do następnego.
LouLou <3