When I Close My Eyes I Think Of You - ROZDZIAŁ 15

   Przez całą drogę do domu państwa Payne wraz z Liam’em wygłupialiśmy się, śpiewaliśmy piosenki. Świetnie się bawiliśmy! Nasze wygłupy nie miały końca. Uspokoiliśmy się dopiero, gdy byliśmy na miejscu.

   Wzięliśmy walizki i weszliśmy do domu. Już od progu dało się wyczuć rodzinną atmosferę.

   Znaleźliśmy się w przedpokoju. Był w kolorze beżu, a gdzieniegdzie, na ścianie wisiały obrazy. Czasem były to zdjęcia rodzinny, albo krajobrazu.  Podłoga była wyłożona białymi kafelkami. 

-Mamo, tato!- zawołał mój przyjaciel. Od razu do przedpokoju weszli państwo Payne.

-Cześć skarby.- odezwała się Karen - mama Liam’a.

-Cześć.- uśmiechnęłam się od ucha do ucha.

-Co się takiego stało, że przyjechaliście? Dawno was tutaj nie było.- powiedział Geoff - tata Liam’a.

-Postanowiliśmy was odwiedzić.- wyjaśnił mój przyjaciel. Ja się trochę zawstydziłam, ponieważ to z mojego względu tutaj jesteśmy.

-Wchodźcie do salonu. Poopowiadacie nam wszystko.- poprosiła Karen. Posłuchaliśmy jej i zasiedliśmy w salonie. Liam w międzyczasie zaniósł nasze dwie walizki do swojego pokoju, gdzie mamy zamiar spać. Dobrze, że Payne ma wielkie łóżko. Zmieścimy się do niego oboje.

-Działo się coś ciekawego w ciągu tych miesięcy?- zapytał Geoff.

-Nie.- odpowiedział Liam.- Tylko Ally zamieszkała ze mną i z chłopakami.

-Tak. Wszyscy wiedzą z jakiego powodu.- powiedziała cicho pani Payne. Dobrze znała moją sytuację i tak w sumie, to wiedziała o mnie wszystko. Traktowałam ją jak własną mamę. Często zwracałam się do niej z prośbą, aby mi doradziła, bądź pomogła.  

-Co tak wam zrzedła mina?- zapytał tata Liam’a. Spojrzałam na mojego przyjaciela. Wyglądał normalnie. Czyli chodziło o mnie.

-O co chodzi?- zapytała pani Payne.                                                                       

-To nic takiego.- wyjaśniłam. -Po prostu przypomniałam sobie smutne chwile.

-Coś się stało?

-Nic wielkiego.-przyznałam i wymusiłam uśmiech. Kupili to. Uff…

-Może coś zjecie?- zapytała kobieta. Odmówiłam posiłku. Nie miałam ochoty na jedziecie. Nic nie przeszłoby mi przez gardło.

   Skończyło się na tym, że jednak zjadłam jedno ciastko.  Dowiedzieliśmy się, że Ruth i Nicole nie przyjadą nas odwiedzić, bo na tydzień wyjechały na wakacje. W sumie dobrze. Będę mogłam mieć Liam’a tylko dla siebie i będziemy razem spędzać czas, bo tak, to zostałby porwany przez swoje siostry i nie mielibyśmy za dużo czasu dla siebie. Już wiele razy się tak zdarzyło.

   Ja zajęłam się rozmową z panią Payne, a Liam gdzieś na ten czas zniknął. Ok południa poszłam do naszego pokoju i trochę posprzątałam. Postanowiłam poszukać mojego braciszka.

   Weszłam na taras z nadzieją, że tam go znajdę. Jednak się nie myliłam. Liam siedział na huśtawce i patrzył

się w niebo, które z minuty na minutę robiło się coraz bardziej ciemne. Usiadłam obok niego i przez chwilę siedzieliśmy w ciszy. W końcu niebo całkowicie się ściemniło i pojawiały się pierwsze gwiazdy. Wtuliłam się w Liam’a, bo zrobiło mi się trochę zimno, ale nie chciałam odchodzić od niego.

-Dlaczego Niall to zrobił?- zapytałam niespodziewanie. Postanowiłam udawać, że nie słyszałam ich rozmowy. Może później się przyznam. Na razie chcę się dowiedzieć, co mi powie Daddy, czy mnie okłamie.

-Ally, ja…- zaczął, ale nie dokończył.

-Nie kochał mnie.- stwierdziłam.

-Al, on cię bardzo kochał i nadal kocha.- przyznał Payne.

-To dlaczego ze mną zerwał?- zapytałam. Liam zamilkł na chwilę. Po jakimś czasie się odezwał.

-Bo musiał. -Liam był ze mną szczery. Nie okłamał mnie. Muszę też powiedzieć mu prawdę. Może będzie mu prościej mi to wytłumaczyć?

-Liam, ja słyszałam waszą rozmowę wczoraj w salonie.- przyznałam.

-Ally…- powiedział mój przyjaciel. Nie potrafił dokończyć.

   Nagle drzwi do domu się otworzyły. Na podwórko wyszła pani Payne i miała coś w ręku. Nie widziałam dokładnie tego. Podeszła do nas bliżej.

-Przyniosłam wam koce, bo siedzicie tak tutaj. Na pewno zmarzliście i mam jeszcze kakałko.- przyznała kobieta. Otuliliśmy się kocami i wzięliśmy napije do rąk. Karen poszła do domu. Miło z jej strony, że to dla nas zrobiła. Troszczy się o nas.

-Dlaczego on to zrobił?- wróciłam do tematu. Nie mogłam dać Liam’owi wygranej. Jeżeli już zaczął, to musi mi wszystko wyjaśnić. Chcę znać prawdę.

-Dużo naszej rozmowy słyszałaś?- zapytał.

-Końcówkę.- przyznałam. Payne jakby odetchnął.-Dlaczego on był zmuszony aby ze mną zerwać?- zapytałam.

-Nie mogę Ci powiedzieć. Tego możesz się dowiedzieć tylko z ust Niall’a. To on powinien ci to powiedzieć. Nie chcę, żebyś dowiedziała się tego ode mnie.

-Niall ma jakieś kłopoty?- zapytałam. Strasznie się tym przejęłam. Co to takiego mogło być, skoro Liam nie może mi powiedzieć?

-Nie.- zaprzeczył mój przyjaciel.

-To dlaczego to zrobił?

-Ally, przecież wiesz. Nie mogę ci powiedzieć. Dowiesz się w swoim czasie.- odpowiedział mi tylko. Stwierdziłam, że niczego się już nie dowiem. Postanowiłam nie poruszać już tego tematu. Będę sama musiała coś wymyślić. Poradzę sobie.

-Idziemy już do środka?- zapytał Liam.- Zimno się zrobiło. Nie chcę abyś była chora.- przyznał. On zawsze się o mnie troszczył. Byłam mu za to wdzięczna.

-Oczywiście.- Uśmiechnęłam się do niego. Dopiliśmy  kakałko i weszliśmy do domu. Zostaliśmy zaproszeni na kolację. Wszyscy domownicy już zjedli, tylko my byliśmy po tyłach. Szybko skonsumowaliśmy jedzenie i poszliśmy do naszego pokoju.

   Najpierw Liam poszedł się wykąpać, a po nim ja. Gdy wyszłam z łazienki zastałam mojego przyjaciela, który leżał już na łóżku. Podeszłam do niego bliżej i przekonałam się, że śpi. Dałam mu całusa w policzek, a on się uśmiechnął. Nie śpi, udaje.- stwierdziłam. Wtedy zostałam złapana za rękę i pociągnięta na łóżko. Mój braciszek zaczął mnie łaskotać.

-Przestań!- krzyknęłam. Zaczęłam się śmiać. Liam dobrze wiedział, że najlepszą bronią na mnie są łaskotki. Wtedy zgadzam się na wszystko.  Tylko on o tym wiedział i dobrze. Nie zniosłabym tego, jakby wszyscy mnie tak atakowali.-Liam proszę.- błagałam. Już brzuch bolał mnie od śmiania. Mój przyjaciel wysłuchał mojej prośby.

-Dobrze.- zgodził się i przestał mnie łaskotać. Szybko wstałam z łóżka, aby uniknąć kolejnego ataku. Nie mogłam ryzykować.

   Zagasiłam światło i położyłam się na łóżku obok mojego przyjaciela.

-Kiedyś się zemszczę.- powiedziałam szeptem.

-Już się boję. Dobranoc siostrzyczko. Kocham cię.

-Ja też cię kocham braciszku. Dobranoc.- uśmiechnęłam się sama do siebie i zasnęłam.

   Obudziło mnie ciche szeptanie. Usiadłam na łóżko i zorientowałam się, że to Liam mruczy coś przez sen. Teraz już nie zasnę.- przyznałam i ruszyłam zrezygnowana do łazienki. Przebrałam się i cicho wymknęłam się z pokoju. Nie chciałam budzić Liam’a. Niech się chłopak wyśpi. Należy mu się trochę odpoczynku. Cały czas się o mnie troszczy i ze mną przebywa. Muszę dać mu chwilę spokoju.

-Cześć.- uśmiechnęłam się do Karen, która od samego rana buszowała w kuchni przygotowując śniadanie.

-Cześć.- odpowiedziała mi. Podeszła do mnie i mnie przytuliła. Nawet nie wiem dlaczego.

-A to z jakiej okazji?- zapytałam. Ciekawość mnie zżerała.

-Nie ma okazji. To dlatego, że jesteś.- posłała mi szeroki i szczery uśmiech. Zrobiło mi się bardzo miło. Podeszłam do niej i ponownie się przytuliłyśmy.

-Dziękuję mamo.- powiedziałam i dopiero później zdałam sobie sprawę z tego, co palnęłam.-Przepraszam.

-Nic się nie stało kochanie. Możesz tak do mnie mówić.- zamyśliła się na chwilę.- Wiesz co, nawet mam pewien pomysł.- przyznała.

-Jaki?- zapytałam. Ta kobieta była zdolna do wszystkiego i za to ją kochałam. To ona zastępowała mi matkę, przez całe moje życie. Oczywiście była też pani Scott, za którą bardzo tęsknię, i którą nadal kocham.

-Wiesz co, może tak zrzucilibyśmy ten ogromny obowiązek z Liam’a i ja stałabym się twoją prawną opiekunką. Liam’owi z pewnością byłoby łatwiej i nie musiałabyś się niczym przejmować.- przyznała kobieta. Patrzyłam na nią jak w obrazek. Zaskoczyła mnie. Tak pozytywnie.

-Jasne.- zgodziłam się i po raz kolejny przytuliłyśmy się. Byłam jej wdzięczna za wszystko.

   Gdy Liam zszedł na śniadanie zapytałam go, co on o tym myśli. Nie zastanawiając się, od razu się zgodził. Wszyscy wspólnie po zjedzonym śniadaniu ( gdzie przedyskutowaliśmy całą sytuację i ustaliliśmy pewne fakty ) pojechaliśmy załatwić wszystko.

   Wróciliśmy dopiero po południu.  Wszystko było załatwione. Cieszyłam się z tego co się stało. Teraz Liam nie będzie musiał się o mnie aż tak bardzo martwić, ale znając życie nadal będzie to robić, bo już taki jest, ale za to go bardzo kocham.

   Poszłam do swojego pokoju, bo nie miałam co robić na górze. Liam poszedł rozmawiać z kimś przez telefon. Niestety nie wiedziałam z kim.

   Dopiero po 10 minutach wrócił podekscytowany. Nie wiedziałam, o co chodzi.

-Będziemy mieli gościa.- oznajmił.

-Kogo?- zapytałam.

-Przekonasz się za niedługo.- przyznał i wyszedł z pokoju. O co mu chodziło? Kto to będzie? Mam złe przeczucie.


Heyhey! 
A więc dodaję dla Was nowy rozdział. Co o nim myślicie? Jak tam w szkole? Ja jeszcze tydzień, i będę miała ferie. A Wy? 

Ok. Przejdźmy od razu do pytań:
1. Jak myślicie, kto będzie gościem?
2. Liam miał rację mówiąc, że Ally powinna dowiedzieć się całej prawdy z ust Niall'a?

Ok, to chyba na tyle. 
Och, ale krótka notatka.
To do mnie nie podobne :D
No trudno.

Do następnego.
Czekam na wasze komentarze. :D 
♥♥♥