When I Close My Eyes I Think Of You - ROZDZIAŁ 8

Perspektywa Alison.

-Już lepiej się czujesz?- zapytał Niall. Jachaliśmy samochodem do domu. To wszystko było takie dziwne. Dlaczego Liam pozwolił mi odjechać? To nie było w jego stylu. Zawsze się o mnie martwił, a teraz tak po prostu mnie zostawił. Mam pewne podejrzenia co do niego, ale jak na razie nie chce mi się o tym myśleć.

-Głowa mnie strasznie boli.- poskarżyłam się. Miło, że Niall pojechał ze mną do domu. Przecież mógł zostać tam z chłopakami, i się dobrze bawić, a jednak wolał jechać ze mną. Jest słodki.

-Czy ciebie też zdziwiło zachowanie chłopaków?- zapytał blondyn, aby podtrzymać rozmowę.

-Tak. To było dziwne.- przyznałam.- Oni nas tak po prostu puścili, a w sumie, to poczułam się tak, jakby nas wyganiali.- dodałam.

-Ja też odniosłem takie wrażenie. Dlaczego chcieli się nas pozbyć?

-Mam pewną tezę, ale opowiem ci ją później, ponieważ teraz nie mam zbytnio chęci.- przyznałam.

-Rozumiem.

   Resztę drogi przejechaliśmy z ciszy.

   Gdy zajechaliśmy pod dom, zobaczyłam reporterów. Wszyscy zaczęli nam robić zdjęcia.

-Co oni tutaj robią?- zapytałam, gdy wjechaliśmy do garażu. Na szczęście nie musiałam spotykać się z nimi twarzą w twarz. Boję się takich ludzi. Oni nie mają własnego życia, tylko opierają się na czyimś.

-Chcą zdobyć jakieś informacje.- przyznał Niall.

-Ale wcześniej ich tutaj nie było.- zauważyłam.

-Oni zawsze są, tylko czasami się kryją.- wyjaśnił blondyn. Weszliśmy do mieszkania, i jak najszybciej poszłam do swojego pokoju i się położyłam. Byłam tak zmęczona, że aż zasnęłam.

   Może to dziwne, ale obudził mnie słodki zapach. Otworzyłam oczy i zauważyłam blondyna, który właśnie wszedł do pokoju z tacą naleśników. To było miłe.

-Dzień dobry księżniczko.- powiedział. Uśmiechnęłam się na samo słowo księżniczka. Słodko to zabrzmiało.

-Dzień dobry.- odpowiedziałam.- Ile spałam?

-Dość sporo.- zaśmiał się Niall.

-Która jest godzina?- zapytałam.

-20:00.- zdziwiłam się.

-Już tak późno?

-Tak.

-Co ja będę robić w nocy?- zaśmiałam się.- Już mi się nie chce spać.

-Kto powiedział, że w nocy trzeba spać?- zapytał z rozbawieniem blondyn.- Przecież możemy obejrzeć sobie film.- zaproponował.

-To nie jest najgorszy pomysł.- przyznałam.

-To teraz zjemy naleśniki, i idziemy do mojego pokoju. Mam tam plazmę, więc położymy się na moim łóżku i możemy w spokoju oglądać.

-Ok.- zgodziłam się.- Ale nie musiałeś robić naleśników.-przyznałam.

-Tak po prostu chciałem sprawić ci przyjemność.- uśmiechnął się do mnie. Nasze spojrzenia się spotkały. Te jego tęczówki.... nieziemskie. Ten błękit jest cudowny. Nigdy nie widziałam tak pięknych oczu. Kurde, zrozumiałam, jak bardzo go kocham. Nie wiem, jak ja mogłam. Zakochałam się w nim na zabój. To nie było w moim stylu.

   Zaczęłam sobie po woli uświadamiać, że moje życie bez niego nie ma sensu.

-Niall....- zaczęłam, ale w sumie to nie wiedziałam, co mu mam powiedzieć.

-Tak?- zapytał. Uśmiechnął się do mnie przy tym. Zobaczyłam jego śnieżnobiałe zęby.

-Już nic.- spuściłam głowę. Stchórzyłam. Bałam się mu to powiedzieć.

-Rozumiem, poczekam.- palnął. Skąd on mógł wiedzieć, co mu chcę przekazać? Rozszyfrował mnie?

-Jesteś dla mnie bardzo ważny.- wycedziłam. Nie miałam zamiaru tego powiedzieć. Tak jakoś wyszło.

-Ty też jesteś dla mnie bardzo ważna....., ale nie mówmy już o tym. Jedźmy naleśniki.- zaśmiał się. Rozładował atmosferę. Byłam mu za to wdzięczna.

    Zaczęliśmy się rozkoszować tym daniem. Przyznam, że było pyszne. Niall jest świetnym kucharzem. Nie bez powodu nazywają go żarłokiem, ale to też przez to, że dużo je.

   Gdy wszystko zjedliśmy, poszliśmy do pokoju blondasa. Ułożyliśmy się wygodnie na łóżku. Żarłok włączył plazmę, i wybraliśmy komedię romantyczną. To był dobry wybór, bo film był świetny.

   Przez  cały film przytulaliśmy się do siebie. Było całkiem miło. Niall to ten odpowiedni..... ten  jedyny. Ta, stwierdziłam to dopiero teraz. Chociaż nie wiem, czy dobrze robię to już stwierdzając. Nie znam chłopaków za długo. Nie mogę podejmować pochopnych decyzji. Muszę się jeszcze nad tym zastanowić. Jeszcze do końca im nie zaufałam. Przecież do Zayn'a i Harry'ego się jeszcze nie odezwałam. Muszę to już zrobić. Chyba jestem na to gotowa. W końcu Liam im ufa. Oni są jego przyjaciółmi. Dobrze ich zna. Na pewno by mnie nie skrzywdzili. Muszę przezwyciężyć siebie.

-Chce ci się spać?- zapytał Niall.

-A która jest godzina?- odpowiedziałam mu pytaniem.

-1:00.- zdziwiłam się.

-Mimo tak później pory nie jestem śpiąca.- przyznałam.

-Dobrze, to co robimy?- zapytał mój przyjaciel.

-Nie wiem.-  przyznałam.

-Ja też.

-A nie wiesz może, kiedy wracają chłopcy?- zapytałam. Cały czas  mnie to ciekawiło.

-Dzwoniłam do nich i powiedzieli mi, że jutro  popołudniu. A w zasadzie, to dzisiaj po południu.

-Tak późno?- zdziwiłam się.

-Też się dziwię.- przyznał Niall.- A podobno masz jakąś teorię, dlaczego nas tak wygonili.

-No. Przyznam, że zastanawiałam się nad tym. Bardzo dziwi mnie zachowanie chłopaków. Tak po prostu mam wrażenie, że oni nas jakoś tak... nie wiem jak to wyrazić. -zastanowiłam się.- Oni po prostu robią wszystko, żebyśmy byli razem. Próbują nas zeswatać.- powiedziałam mu wszystko. Powinien znać moje przemyślenia. Może akurat ma takie samo spojrzenie na to wszystko.

-Wiesz co? Przyznam, że też odniosłem takie wrażenie. Oni robią wszystko, abyśmy byli razem.

-I im się to udało.- palnęłam. Nie zdążyłam ugryźć się w język.

-Co?- zapytał Niall. Dobrze wiedziałam, że to usłyszał. Na jego twarz wkradł się szeroki uśmiech.

-Nic.- zawstydziłam się.

-Nie wiem, czy im się udało.- przyznał Niall.- Przecież jak na razie, to nie jesteśmy razem.- zauważył mój przyjaciel.

-Jeszcze...- zaśmiałam się.

-Słuchaj  Ally......- zaczął blondyn. Wiedziałam co chciał powiedzieć. Nie mogłam do tego dopuścić.

-To może obejrzymy jeszcze jeden film?- zapytałam szybko. Nie chciałam usłyszeć tego, co chciał mi powiedzieć. Mimo, że go kochałam, to chyba nie byłam jeszcze gotowa na związek.

-Nie chce mi się.- przyznał Niall.

-Dobrze, to może coś zjemy, bo zgłodniałam.- uśmiechnęłam się.

-Wiesz, co ci powiem? Ja też zgłodniałem.- zaśmiał się blondyn.

-To chodźmy coś zjeść.- powiedziałam.

-Ok.- przyznał mój przyjaciel i zeszliśmy na dół.

   Kurde, my rzeczywiście do siebie  pasujemy. Ja jestem żarłokiem, on jest żarłokiem. Dobraliśmy się.- zaśmiałam się w duchu.

-To co jemy?- zapytałam.

-Kanapki z Nutellą!- wydarł się zadowolony z siebie blondyn.

-Dobrze.-zgodziłam się, bo co innego miałam do wyboru? Przecież nie byłam u siebie, no może.... Niby tu mieszkam, ale nie czuję się jak domowniczka. Tak dziwnie mi brać coś z szafki. To dziwne, wiem. Muszę się do tego przyzwyczaić.

   Niall podszedł do półki i wyciągnął chleb, oraz talerz, i oczywiście Nutellę, bo bez tego kanapek by nie było. Razem zaczęliśmy robić kanapki, a później oczywiście je skonsumowaliśmy. Były pyszne, bo sami je zrobiliśmy.

-Ally, masz coś na policzku.- zaśmiał się Niall.

-Co takiego?- zapytałam ja głupia. To chyba oczywiste, że miałam na policzku nutellę, bo nic innego nie jadłam.

-Nutellę.- zaśmiała się blondyn.

-Po której stronie?- zapytałam.

-Tutaj.- powiedział Niall i podszedł do mnie. Swoją dłonią wyczyścił mój policzek. Nasze twarze zbliżyły się do siebie na niebezpieczną odległość, a spojrzenia się spotkały. Było tak samo, jak tam w lesie. Znowu to dziwne uczucie, i ta chęć pocałowania go. Nie, Ally! Stój!  Nie możesz tego zrobić! To jest tylko przyjaciel!

   Skąd mam pewność, czy mogę mu w pełni zaufać? Ale z drugiej strony to mój przyjaciel. On nie mógłby mnie skrzywdzić.

    Ale pomyślmy logicznie. Sama mam stwierdzenie, że jeżeli na czymś mi zależy, to to tracę. Muszę zrobić coś takiego, żeby o tym zapomnieć. Nie mogę go kochać. Nie zasługuję na to. Jestem zwykłą sierotą, która nie ma się gdzie podziać. Na szczęście ma przyjaciela, który nie potrafi jej odmówić, i bierze ją do siebie. Znając życie, gdyby Liam miał go wyboru, czy mnie zabrać, czy nie, to by mnie nie zabrał. Teraz mnie przygarnął chyba tylko dlatego, że wstyd mu było odmówić. Muszę zrobić coś ze swoim życiem. Nie wiem co, ale muszę coś zrobić. Nie mogę tutaj mieszkać. Przecież nie należę do zespołu chłopców. Oni mnie nie znają, ja ich nie znam. Z pewnością z chęcią by mnie stąd wygonili. Nie jestem im potrzebna.

-Ally!- krzyknął Niall. No tak, zacięłam się.

-Przepraszam.- powiedziałam i wyszarpałam się z jego objęć. -Jestem do niczego.- uciekałam do swojego pokoju i położyłam się na łóżko. Zapomniałam zamknąć drzwi, i niestety blondyn wszedł za mną.

-Alis, co się stało?- zapytał i usiadł koło mnie. Rozpłakałam się.

-Proszę, zostaw mnie.

-Co się stało?- powtórzył pytanie Niall.

-Nie wiem, po co tutaj jestem. Dlaczego ja w ogóle tutaj jestem? Przecież jestem nikim. Zwykłą sierotą, co nie ma domu.

-Ally, nie mów tak.

-To przecież prawda.- zauważyłam.

-To nie jest prawda. Jesteś wspaniała.

-Nikt mnie nie chce. Nikt mnie nie kocha. Pomyśl, dlaczego rodzicie mnie zostawili. Już  z góry założyli, że będę nikim, i chyba mieli rację.- zaczęłam się wyżalać. Powiedziałam mu wszystko, co leżało mi na sercu. Od razu zrobiło mi się lżej.

-Jesteś cudowną osobą. Twoi rodzice zrobili ogromny błąd zostawiając cię. Byli głupi porzucając tak wspaniałą osobę. Osiągniesz wiele w życiu. Kto wcześniej skończył szkołę? Nie znam mądrzejszej osoby od ciebie. Wszyscy cię kochają. Jesteś dla Liam'a jak siostra. Zayn, Harry i Louis martwią się o ciebie, troszczą się, ponieważ jesteś częścią naszej zwariowanej rodziny.

-A ty?- zapytałam.

-Co ja?- zdziwił się Niall.

-A ty jak mnie kochasz?- musiałam o to zapytać.

-Jak dziewczynę.- zaczerwienił się mój przyjaciel.

-Jak?- zapytałam. Chciałam usłyszeć to ponownie.

-Jak dziewczynę.- powtórzył.- Zakochałam się w tobie.- spuściłam głowę. Co ja miałam mu teraz powiedzieć? Przyznać się, czy może jeszcze trochę poczekać?

To ja!
Ja Wam minął dzień? Mi nawet ok. Byłam na lodowisku z klasą. Było nawet całkiem fajnie, chodź nogi mnie strasznie bolą. Ale dałam sobie radę. Ani razu się nie wywaliłam. To sukces! :D (ostatni raz jeździłam rok temu, więc to naprawdę sukces)
Tak szczerze, to powoli zamieniam się w Ally :D Dzięki próbą na jasełka mam małe problemy z gardłem. Wczoraj ledwo co mówiłam xD Naprawdę, jakbyście mnie usłyszeli. Moja przyjaciółka z koleżanką, jak cokolwiek powiedziałam, to wybuchały śmiechem. Miałam zakaz mówienia, jak przyszłam do domu. Wypiłam dwie herbaty z miodem wczoraj i dzisiaj już jest trochę lepiej. Chociaż nawet moja wychowawczyni jak mnie dzisiaj rano usłyszała, to kazała mi się oszczędzać. A jutro znowu próba i znowu będę krzyczeć. I znów nie będę mówić hehehe. Przepraszam, że tak zanudzam. Już kończę. 
Podoba Wam się rozdział? Ja sądzę, że jakiś nudny mi wyszedł. Przepraszam Was za to.
Ok, a teraz pytania:
1.Czy Ally powie Niall'owi, że go kocha?

2. Będą chcieli zemścić się na chłopakach, za to, że próbowali ich zeswatać?
Kocham Was bardzo mocno.
Liczę na Wasze komentarze.
Do następnego!