When I Close My Eyes I Think Of You - ROZDZIAŁ 11

Perspektywa Alison:

   Obudziłam się. Powoli otworzyłam oczy i wstałam. Trochę się przebudziłam i podeszłam do szafy. Wybrałam sobie ubrania na dziś. Poszłam do łazienki i się przebrałam. Gdy już wykonałam te czynności, popatrzyłam na zegar. 7:30. Byłam zaskoczona, że tak szybko wstałam. Może to dlatego, że wczoraj wcześnie położyłam się spać? Reszta chłopców na pewno spała. Postanowiłam napisać SMS’a do Niall’a. Chciałam z nim porozmawiać, co dzisiaj robimy. W końcu przed chłopakami udajemy skłóconych, ale też chciałabym tak po prostu z nim porozmawiać, a tutaj w domu jest ryzyko, że nas przyłapią.

Śpisz? xx- wysłałam mu SMS’a.

Teraz już nie ;D. Coś się stało? xoxo- odpisał.

Nie. Chciałam się zapytać, co będziemy dzisiaj robić? xx

Mam pewien pomysł. Musimy wyjść jakoś z domu. Ty możesz iść na spacer, a ja coś wymyślę. Spotkamy się w parku.

Czyli kiedy wyjdziemy????- zapytałam.

Musimy zachować jakiś odstęp czasu. Akcję zaczynamy po obiedzie. Ja wyjdę, a ty 30 minut po mnie, ok?

Jasne. Kocham Cię ♥♥♥xoxo                                     

Ja Ciebie też x

   Odłożyłam komórkę i wyszłam z pokoju. Poszłam do kuchni. Postanowiłam przygotować chłopakom śniadanie. Zrobiłam grzanki. Zastanawiałam się, czy zrobić również dla Niall’a, w końcu byliśmy ‘’pokłóceni’’. Jednak postanowiłam, że zrobię. Nie mogę być aż taka zła.

-Śniadanie!- krzyknęłam na cały głos. Trudno, że ich obudziłam. Śniadanie będą mieli zimne. Jest 8:00 rano, powinni się wyspać.

-Ally, nie żyjesz!- usłyszałam krzyk Louis’a.- Miałem piękny sen, a ty mi go przerwałaś!- poskarżył się. Usłyszałam schodzenie po schodach. Był to pasiasty.

-Przygotowałam śniadanie.- przyznałam.

-Ok, na razie cię nie zabiję.- powiedział i usiadł do stołu. Za nim zjawiła się reszta. Wszyscy byli źli, ale nie gniewali się długo. W końcu odpłaciłam im się śniadaniem. Na samym końcu zszedł Niall. Posłał mi przelotne spojrzenie. Wiem, że było to na pokaz. Muszę się przyzwyczaić, że udajemy, że się nienawidzimy. Szczerze się przyznam, to ja wymyśliłam ten pomysł i chyba nie był za dobry. Zaczyna mnie to wszystko męczyć. Nie mogę tak po prostu do niego podejść, przytulić i pocałować, ba, nawet nie mogę pomyśleć, o czymś poważniejszym. To jest bardzo uciążliwe. Nie wiem, jak długo wytrzymam.

-Mi też zrobiłaś śniadanie?- zapytał Niall z lekką nutą arogancji w głosie.

-Tak.- odpowiedziałam szorstko.

   Więcej się już nie odezwał. Każdy zaczął jeść swoje śniadanie. Chłopakom naprawdę smakowało. Po śniadaniu wszystko pozmywałam i rozsiadłam się w salonie.

-Co będziemy dzisiaj robić?- zapytał Liam.

-Nie wiem.- przyznałam.- Możemy posiedzieć w domu.

-Szczerze, mnie też nie chce się nigdzie wychodzić.- przyznał Zayn.

-Możemy obejrzeć jakiś film.- zaproponował Harry.

-Dobry pomysł.- zgodziłam się.  Włączyliśmy telewizor i wybraliśmy film. Każdy z nas oglądał. Rozsiedliśmy się na kanapie, ja z dala od Niall’a. Nie mogłam się do niego przytulić. Ale jednak znalazłam sobie jego zastępstwo- Liam’a.

   Chłopcy wybrali komedię, więc było naprawdę śmiesznie. Czas nam leciał, w świetnej zabawie. Lubię takie dni. Nie ,muszę się niczym przejmować, a czas spędzam z moimi przyjaciółmi. Zapominam wtedy o wszystkim i to jest najlepsze.

   Ani się spostrzegliśmy, a był już obiad. Postanowiliśmy zamówić sobie pizzę. Nie musieliśmy długo na nią czekać. Skonsumowaliśmy jedzenie.

-Wychodzę.- powiedział Niall. Skapnęłam się o co chodzi. Nasz plan… Dzisiaj mamy się spotkać w parku. Muszę odczekać pół godziny, i też wyjdę.

-Mecz leci w telewizji.- przyznał Liam. I wszyscy ponownie rozsiedli się na kanapie. Ja zostałam odrzucona na bok, ale nie przeszkadzało mi to, ponieważ ułatwili mi sprawę. Łatwiej będzie mi się stąd wyrwać.

   Pół godziny minęło.

-Idę się przejść.- przyznałam. Liam podejrzanie na mnie spojrzał, ale nie odezwał się ani słowem. Czyżby się czegoś domyślił?

   Założyłam buty i wyszłam z domu. Poszłam prosto do parku. Już z oddali zobaczyłam Niall’a. Pobiegłam

w jego stronę i go przytuliłam.

-Tęskniłam.- zaśmiałam się.

-Ja też.- odpowiedział i mnie pocałował. Zauważyłam błysk flesza, ale nie przerwałam tej chwili. Blondyn chyba tego nie zauważył. To dobrze. Nie chciałam dodawać mu zmartwień.

-Chodźmy.- powiedział Niall. Odkleiliśmy się od siebie i zaczęliśmy iść ścieżką parku. Osoba, która robiła nam zdjęcia, gdzieś zniknęła. To dobrze.

-Co będziemy robić?- zapytałam.

-Idziemy na lody?- zapytał mój chłopak. Zgodziłam się.

   Kupiliśmy sobie lody i zaczęliśmy iść ścieżką. Cały czas rozmawialiśmy. To było wspaniałe, że mogliśmy ze sobą porozmawiać o wszystkim. Mogłam mu bezwarunkowo ufać. Jeżeli by się mu coś stało, to nie wiem, co bym zrobiła.

-O czym myślisz?- zapytał chłopak.

-O nas.- przyznałam.

-I co wymyśliłaś?

-W sumie, to nic, ale muszę przyznać, że zaczęło mnie męczyć to udawanie.- przyznałam.

-Nie możemy się teraz poddać.- zauważył Niall. -Powinni dostać nauczkę.

-Masz rację. Jeszcze trochę musimy poudawać. Myślę, że się nam uda. Musimy się postarać.- zarządziłam. Niall zaczął mi się przyglądać. Spojrzał na mnie z pożądaniem. W jednej chwili się zatrzymał i przyciągnął mnie do siebie.

-Kocham cię, wiesz?- powiedział.

-Ja ciebie też kocham.- przyznałam. Uśmiechnęłam się do niego słodko.

-Zależy mi na tobie.

-Mi na tobie również.

   Niall złożył pocałunek na moich ustach. Szczerze, to zdziwiło mnie to, że nie przejmował się innymi. Zawsze się krył, a dzisiaj wyszedł normalnie na ulicę. Mamy tylko tyle szczęścia, że w parku nie ma za dużo osób, a w szczególności fanek.

-Wracamy już do domu?- zapytałam. Zaczęło się robić późno.  Nie chciałam, żeby ktoś nas napadł, mimo, że Londyńskie ulice tutaj były bardzo spokojne.

-Możemy.

-Musimy zachować odstęp.- zauważyłam.- Nie możemy jednocześnie wejść do domu, bo chłopcy zaczną coś podejrzewać.- przyznałam.

-Masz rację.

-Wiesz co, zdaje mi się, że Liam zaczyna się czegoś domyślać. Jak wychodziłam, to patrzył na mnie tak podejrzanie.- powiedziałam. Musiałam podzielić się tą informacją z moim chłopakiem.

-Musimy być ostrożni.- doradził blondyn.

-Tak.- przyznałam mu rację.-Dobra, to ja idę.- złożyłam ostatni pocałunek na ustach Niall’a.

-Przyjdź do mnie w nocy.- poprosił żarłok. Skinęłam głową na zgodę. Domyślałam się, co się będzie działo. Byłam na to gotowa. Pragnęłam tego.

   Nie byłam już grzeczną Ally. Chłopcy mnie bardzo zmienili, ale chyba na lepsze. Dzięki nim otworzyłam się trochę na ludzi. Jestem im za to wdzięczna. Mimo tego, jednak nie pokonałam wszystkich swoich lęków. Myślę, że z czasem się wszystkiego nauczę.

   Spojrzałam ostatni raz za siebie i poszłam prosto do domu. Gdy weszłam do mieszkania, od razu usłyszałam głosy chłopców. Uśmiechnęłam się.

   Zdjęłam buty i weszłam do salonu. Liam zaczął się mi przyglądać. Kurde, dlaczego on to robi? Chyba oczekiwał tego, że się zestresuję i wygadam wszystko. Może tylko pomarzyć. Teraz stałam się odważniejsza.

-O, Ally!- zawołał ucieszony Harry. Dosiadłam się do chłopców i zaczęliśmy rozmowę.

   Tak, jak to było ustalone, po 30 minutach do domu wszedł Niall. Spojrzał na mnie z pogardą. Wiedziałam, że udaje. Payne rzucił na niego spojrzenie, jednak po chwili zrezygnował z dalszego wpatrywanie się w niego.

   Wspólnie zjedliśmy kolację. Oczywiście  nie odbyło się bez drobnych sprzeczek między mną a Niall’em.

   Pod wieczór wszyscy rozeszliśmy się do swoich pokoi. Wykąpałam się i przebrałam. Zdrzemnęłam się trochę i około 1:00 w nocy poszłam do pokoju mojego chłopaka, tak, jak mu to obiecałam.

   Po cichu wymknęłam się z mojego pokoju i poszłam do niego. Nikt nie mógł przyłapać nas razem.

-Ally?- zapytał Niall.

-Tak, to ja.- przyznałam i zapaliłam światło.

-Przyszłaś.- uśmiechną się do mnie. Sądził, że o nim zapomnę? Oj, nie ma tak łatwo.

-No jasne.- czułam, jak się rumienię.

   Niall wstał z łóżka i podszedł do mnie. Delikatnie mnie pocałował i spojrzał na mnie z takim samym pożądaniem jak w parku.

   Chwyciłam go za rękę.

-Kocham cię bardzo Niall, i jestem gotowa na wszystko.- powiedziałam szeptem.

-Ja ciebie też.- przyznał i zaczął mnie całować.

   Dalej wszystko samo się tak jakoś potoczyło.

Hejhej <3

Ok, to na początek życzenia ode mnie: W tak cudownym dniu chciałabym podziękować za to, że jesteście.

Gdy pierwsza gwiazdka na niebie zabłyśnie

niech Cię aniołek ode mnie uściśnie

i przekaże serdeczne życzenia

z okazji Świąt Bożego Narodzenia.

Zdrowych i pogodnych Świąt Bożego Narodzenia, 

szczęśliwego Nowego Roku.

Spędźcie ten okres w gronie rodzinnym.

Życzę Wam, aby wasze marzenia się spełniły.

Kocham Was bardzo mocno.

Z tego oto powodu, rozdział z dedykacją dla wszystkich. 

A teraz pozwólcie, że się trochę rozpiszę.

Jak mijają Wam święta? Mi bardzo dobrze. W ten czas można odpocząć od wszystkiego :D
Wiecie już co dostaniecie pod choinkę? Ja wiem, bo widziałam mój prezent. Znalazłam go w szafie. Hehehe
Czego najbardziej nie możecie się doczekać? Ja oczywiście spotkania w gronie rodzinnym.
A Wasze ulubione danie w ten dzień? Ja osobiście czekam na zupę rybną <3 Lubię ryby. Taa, moja szczerość.

Dobra, a teraz trochę o rozdziale.
Jakoś nie jestem z niego zadowolona. Wyszedł taki sobie. Nie tak zamierzałam, ale jakoś nie mogłam poprawić go w żaden sposób. 
Następny rozdział będzie trochę inny. Będzie się dużo działo. No i szczerze przyznam, że będzie on... smutny. Tak, tak myślę. Może nie tak bardzo, ale po części smutny :D
Ok, to chyba na tyle.
Jeszcze raz powróżę.
Kocham Was bardzo mocno.

Wesołych Świąt.

A tu ode mnie: 

O i jeszcze nasz solenizant. Louis na dzisiaj urodziny :D Dwa święta w jednym :P Kto się cieszy?

I wyobraźcie sobie, że ten oto tutaj Louis ma dziś 22 lata. Dla mnie zawsze będzie tym moim ukochanym Louis'em.