Don't Let Me Go - ROZDZIAŁ 2

   Weszłam do małego domku. Czyli to tutaj spędzę dwa tygodnie? Mam nadzieję, że będzie dobrze.  Spojrzałam na moje lokatorki. Nie no, ja rzeczywiście mam pecha. Najwyraźniej będę musiała wytrzymać 2 tygodnie z dziewczyną, która zaczepiła mnie w autokarze, twierdząc, że oszukuję Louis’a. Już od samego początku jej nie lubiłam.

- Cześć.- powiedziałam. Jedna z nich - wysoka brunetka z włosami do ramion i wielkimi brązowymi oczami spojrzała na mnie spod łba, druga - dziewczyna, która mnie zaczepiła, również brunetka obdarzyła mnie lekceważącym spojrzeniem. Obie mnie nie lubią. Od razu to zauważyłam.

- Cześć.- odpowiedziały.

- Które łóżko jest wolne?- zapytałam.

- To.- jedna z dziewczyn wskazała mi składane łóżko, które było oddalone od reszty. Przemierzyłam pokój. Czułam na sobie ich wzrok. Czego one ode mnie chcą?

- Louis już cię rozszyfrował?- zapytała druga dziewczyna.

- Ale dlaczego?- odparłam. Nie wiedziałam, o co im chodzi. To zaczyna robić się śmieszne.

- Poznał, że go oszukujesz?

- Ale ja go nie oszukuję.- zaprzeczyłam. Te dziewczyny zaczynają mnie denerwować.

- Wmawiaj to jemu, ale nie nam.- odezwała się brunetka z krótszymi włosami.

- A tak a propos za 5 minut zaczyna się apel powitalny. Zamknij domek, proszę.-powiedziała druga. Obie wyszły śmiejąc się. Położyłam walizkę na swoje łóżko i rozejrzałam się po domku. Była tutaj jedna wspólna łazienka, trzy łóżka, do którego była dołączona mała półeczka. Stały trzy szafy na ubrania, a podłoga i ściany wyłożone były jasnym drewnem.

   Wyszłam z domku. Chciałam go zamknąć, lecz zorientowałam się, że nie mam klucza. Zaczęłam się rozglądać gdzie tylko mogłam. Jednak nie potrafiłam go znaleźć. Przekopałam cały domek, gdy w końcu znalazłam klucz pod kocem jednej z dziewczyn. One specjalnie go tak schowały, abym się spóźniła. To było ich celowe działanie.

   Musiałam się pośpieszyć. Nie mogłam się spóźnić, chodź i tak apel się już zaczął. Zaczęłam biec, nie zważając na otoczenie. Przypadkiem wpadłam na kogoś. Ale ze mnie niezdara!

- Przepraszam.- powiedziałam. Mogłam uważać i patrzeć na drogę, ale niestety dopiero teraz o tym pomyślałam.

- Nic się nie stało.- powiedział męski głos. Od razu go poznałam. Spojrzałam przed siebie i napotkałam wzrok Louis’a, te jego piękne oczy o zielono - niebieskim odcieniu. Niezwykły kolor.

- Louis?- zapytałam skołowana.

- Tak, to ja.- zaśmiał się.- To już jest chyba przeznaczenie.- dodał.

- No, chyba tak.- również się zaśmiałam. Chłopak wstał i podał mi rękę, abym zrobiła to co on.

- Gdzie się tak śpieszysz?

- Moje współlokatorki w domku zrobiły mi kawał i schowały mi klucz. Oboje jesteśmy spóźnieni na apel.

- To nic. Jeszcze zdążymy. Dosłownie minutę temu się zaczął.- powiadomił mnie. Od razu odetchnęłam. Razem, w swoim towarzystwie doszliśmy na stołówkę.

    Rzeczywiście, apel nie musiał trwać zbyt długo. Niektórzy dopiero się schodzili.

- Jako wasi opiekunowie chcemy zapewnić wam dobrą zabawę, dlatego ustaliliśmy, że każdy musi zapisać się przynajmniej na 3 zajęcia. Macie szeroki wybór, więc myślę, że nie będzie problemu z zapisaniem się. Proszę, aby każdy z was zdecydował się i przy kolacji zapisał. To chyba na tyle. Życzę wam miłego pobytu tutaj.- powiedział jeden z opiekunów. Wszyscy zaczęli się rozchodzić.

- Jakie zajęcia wybierasz?- zapytał Louis.

- Nie wiem jeszcze jakie są.- przyznałam.- Ale jeżeli będą, to z pewnością plastyczne i taneczne.

- To masz szczęście, bo właśnie takie zajęcia są.- zaśmiał się Louis.

- Skąd ty to wiesz?

- Byłem tutaj rok temu.- przyznał.- Może poszłabyś ze mną jeszcze na wokalne?- zapytał.

- Chyba lepiej nie.- zaśmiałam się.

- Proszę.- zrobił do mnie słodką minkę. To na mnie podziałało.

- No dobrze.- zgodziłam się.- A ty na jakie zajęcia idziesz?- zapytałam.

- Tak jak ty na plastyczne i wokalne.

- A trzecie?- zapytałam.

- Nie mam.- przyznał.

- To chodź ze mną na taneczne. Nie będę się nudzić.- poprosiłam. Z nim będzie mi raźniej.

- Nie jestem najlepszym tancerzem.

- Proszę.- uśmiechnęłam się do niego jak tylko najładniej potrafiłam.

- No dobrze.- zaśmiał się.- Masz dar przekonywania.

- Wiem to.

   Rozeszliśmy się, każdy w swoim kierunku. Doszłam do mojego domku, gdzie czekały już na mnie moje współlokatorki.

- Co tak długo?- zapytała dziewczyna, która zaczepiła mnie w autokarze.

- Zostaw ją Chloe. - odezwała się druga. Chyba się pokłóciły, bo wyglądały, jakby miały się za chwilę zabić.

   Otworzyłam domek i wszystkie weszłyśmy do środka. Postanowiłam się rozpakować, a w tym czasie moje współlokatorki, to raz się kłóciły, a raz godziły. Już ich nie rozumiem. Jednak dzięki tym sporom dowiedziałam się, że druga dziewczyna nazywa się Sara. Może jednak ich spory nie były na marne? Nie wiem, ale szczerze miałam dość słuchania ich ględzenia, dlatego postanowiłam, że pozwiedzam okolicę.

   Wyszłam z domku i najpierw się rozejrzałam. Zauważyłam, że każde pomieszczenie, które zajmuje młodzież, było takie same. Domki były drewniane, a wnętrze podobnie urządzone. Ruszyłam w stronę jadalni -wielka, aby mogła pomieścić wszystkich. Spokojnie zmieściłoby się w niej ze 150 osób.

   Z kuchni wyłaniał się intensywny zapach. Nie potrafiłam rozpoznać czego. Kucharki najwidoczniej gotowały już obiad, który za niedługo powinien się zacząć.

   Przeszłam się trochę dalej i zauważyłam sale taneczną, gdzie zapewne będą się odbywać zajęcia. Dalej było jeszcze parę takich sali, każda przeznaczona do czegoś innego. Z jakiegoś powodu cieszyłam się, że będę chodziła na wszystkie zajęcia wspólnie z Louis’em. To jedyna osoba, którą polubiłam. Może te kolonie nie będą aż takie złe? Tylko jeszcze nie wiem jak poradzę sobie z moimi współlokatorkami. Postaram się coś wymyślić. Muszą wiedzieć, że ze mną nie warto zadzierać.

   Rozejrzałam się po okolicy. Nie było tutaj żadnych ulic, a wszystko było uwolnione od hałasu samochodów i codziennego pośpiechu. Tylko cisza i spokój. Podobało mi się to.

   Mogłam szczerze przyznać, że nie lubię mojego życia. Z chęcią zamieniłabym się nim z kimś innym. W mojej szkole, żeby zaistnieć, trzeba przypodobać się szkolnej  paczce.  Tak naprawdę nie mam prawdziwej przyjaciółki. Nie poznałam osoby, której mogłabym w pełni zaufać. Wszyscy w około sądzą, że jestem nic nie wartą dziewczyną, która po prostu chce zabłysnąć. W oczach nauczycieli jestem zdolną dziewczyną, którą demoralizują koledzy. Może taka jest prawda? Tylko, że jest jeden mały problem. Ja nie mam kolegów, chyba, że mogę nazwać tak osoby, które udają, że mnie lubią tylko dlatego, że się mnie boją. Wyglądam na taką straszną? To, że parę razy przeklnę, nie znaczy od razu, że chcę wszystkich pobić, chodź staram się zrobić takie wrażenie. Jedynie tutaj, na koloniach potrafię być normalna. Ludzie mnie nie znają i dają mi szansę, abym pokazała się z jak najlepszej strony. W moim rodzinnym mieście udaję twardziela, ponieważ boję się odrzucenia. To wszystko jest trudne do wytłumaczenia. Rodzice myślą, że jestem dobrą dziewczyną, a raczej już nastolatką, z dobrymi ocenami i mnóstwem znajomych. Oni nie mają pojęcia, jak bardzo się mylą, i jak wiele ich kochana córeczka ma tajemnic.

- Obiad!- zawołała nagle jakaś kobieta. Poszłam w stronę stołówki. Młodzież już zaczęła się zbierać.

- Cassie!- usłyszałam kolejny krzyk, tylko tam razem poznałam głos. Odwróciłam się i zobaczyłam Louis’a. Podeszłam do stolika, przy którym siedział.

- Zająłem ci miejsce.- uśmiechnął się do mnie.

- Miło. Widzisz, właśnie zastanawiałam się gdzie usiąść.- odwzajemniłam uśmiech. Zajęłam miejsce obok niego. Muszę przyznać, że zaskoczyło mnie to, że zaprosił mnie do swojego stolika. Nie wiem, dlaczego wybrał mnie. Widziałam zazdrosne miny innych dziewczyn. Czy wszystkie osoby płci żeńskiej są zauroczone Louis’em, czy mi się tak tylko wydaje? Muszę przyznać, że Lou, to świetny chłopak, ale zdaje mi się, że one go nawet nie znają.

- Mogę prosić o autograf?- usłyszałam pytanie. Spojrzałam przed siebie i zobaczyłam blondynkę o długich włosach. Autograf? Jaki autograf?

- Oczywiście.- odpowiedział Louis. Dlaczego on daje jej ten autograf? O co tutaj chodzi?

   Louis nabazgrał swój podpis na kartce i uśmiechnął się do dziewczyny, a ona odeszła zadowolona z siebie.

- Kim była ta dziewczyna i dlaczego chciała od ciebie autograf?- zapytałam.

- Nie wiem.- przyznał chłopak i poruszył ramionami do góry.

- Kim ty jesteś?- zapytałam. To nie było normalne, żeby obca dziewczyna podeszła do chłopaka i prosiła go o swój autograf.

- Chłopakiem, który chce żyć normalnie.- przyznał, a mnie zatkało.- Proszę, nie mówmy o tym. Ta dziewczyna może chciała poprosić mnie o mój numer, a skończyło się na tym, że zażądała mojego podpisu.- wyjaśnił. To nie były mądre słowa, jedynie jakiś głupi pomysł, który nasunął mu się do głowy. Louis chyba zorientował się, że nie uwierzyłam w jego słowa.- Co mamy dzisiaj na obiad?- zapytał. Wiedziałam, że chce zmienić temat. Postanowiłam nie poruszać tej sprawy. Jeżeli będzie chciał mi powiedzieć, to po prostu to zrobi. Najwidoczniej ma powód, aby ukrywać prawdę. Nie wiem dlaczego, ale go rozumiem. Sama oszukuję wszystkich w około, udając osobę, którą nie jestem. Wiedziałam, co czuje, chodź nie wiedziałam, jak ważna jest ta sprawa. Myślę, że kiedyś mi to wyjaśni. Najwidoczniej jeszcze nie czas na to.

- Nie wiem.- przyznałam.

   Do podania obiadu siedzieliśmy w niezręcznej ciszy. Czułam się źle, ponieważ to przeze mnie ona zaistniałam. To ja musiałam zadać takie głupie pytanie. Och, ja też czasami nie myślę.

   Jednak, gdy zjedliśmy danie, wszystko powróciło do normy. Byłam tym trochę zaskoczona, bo Louis zachowywał się, jakby nic się nie stało.

   Cały dzień wspólnie spacerowaliśmy. Lou pokazał mi okolicę. Razem przedyskutowaliśmy sprawy zajęć i obiecaliśmy sobie, że nie będziemy się z siebie śmiać. Mogłam przyznać, że zachowywaliśmy się jak przyjaciele, którzy nie widzieli się od lat. Louis to całkiem fajny chłopak. Nie martwi się życiem i nie obchodzi go opinia innych, w przeciwieństwie do mnie.

   Podczas kolacji jeszcze raz przedyskutowaliśmy temat zajęć i zapisaliśmy się na te same, sądząc, że we dwójkę będzie nam raźniej. Mamy zamiar wspierać się nawzajem. Mam nadzieję, że dotrzymamy tej obietnicy.

Hej.

Tak, wiem. Rozdział nudny.

Proszę, dajcie mi jeszcze szansę. Obiecuję, że następny będzie ciekawszy i lepszy. 

Po prostu teraz musi się to wszystko rozkręcić. 

Później będą się już działy naprawdę bardzo ciekawe rzeczy. Tylko teraz tak jakoś jest to nudne... 

Liczę na Wasze opinie.

Kocham Was!