Don't Let Me Go - ROZDZIAŁ 13

Perspektywa Ruby:

   Rano obudził mnie dźwięk przychodzącego SMSa. Niechętnie wstałam i podeszłam go komody, na której znajdowała się moja komórka. Starałam się ją odblokować. Muszę przyznać, że zajęło mi to trochę czasu. Musiałam poczekać, aż moje oczy przyzwyczają się do światła.  Byłam ciekawa, kto chce się ze mną skontaktować o tak wczesnej porze. Nie dają mi się wyspać. Nie wiedzą, że mam wakacje i śpię do południa?

   Nie znałam numeru, ale po podpisie mogłam się domyślić, kto to. Nie wierzyłam własnym oczom.

,,Wpadnijcie dzisiaj do nas. Urządzamy z chłopakami małą imprezkę. Będziemy tylko w 7. Harry xx’’ Byłam tak bardzo zaskoczona, że przez chwilę nie mogłam nic odpisać. Dopiero później zorientowałam się, że muszę mu jakoś odpowiedzieć. ,,Będziemy. Tylko mam mały problem. Nie znam Waszego adresu’’ - odpisałam. Od razu dostałam odpowiedź z adresem. Nadal w to nie wierzyłam. Idę na imprezę do One Direction! Czy jest coś lepszego?!

   Z pewnością zastanawiacie się, jak Harry Styles zdobył mój numer. Stało się to wczoraj. Jak wychodziłyśmy z Cassie z ich garderoby, Hazza na chwilę mnie zatrzymał. Przyznał, że nie chce się tak szybko rozstawać i poprosił mnie, abym zapisała w jego komórce mój numer. Nie mogłam odmówić. Z pewnością nie jemu! To było jak spełnienie moich marzeń. Taka gwiazda jak on prosi mnie - szarą, zwykłą dziewczynę o numer. Wyobrażacie to sobie! Bo ja do tej pory nie mogłam w to uwierzyć. Jak to się stało?

   Wiedziałam jednak, że jeżeli chcę tam iść z Cassie, to muszę ją zaciągnąć tam podstępem. Jestem na sto procent pewna, że jeżeli jej o tym powiem, to się nie zgodzi. Także plan już wymyśliłam. Mam nadzieję, że będzie mi za to wdzięczna. W końcu chcę, aby pogodziła się z Louis’em. Nie mogę patrzeć na to, jak ona przez niego cierpi. Może nie okazuje tego wprost, ale zauważyłam, że jak zaczynamy mówić o 1D, to już nie jest taka szczęśliwa. Poznać wtedy, że coś ją dręczy. Obiecałam sobie, że coś z tym zrobię. Nie mogę tego tak zostawić. Mojej przyjaciółce należy się pomoc. W końcu kto inny, jak nie ja?

Perspektywa Cassie:

   Był piękny dzień. Słońce świeciło i było bardzo ciepło. To chyba najlepsze lato, jakie było przeżyłam.. Przynajmniej lepszego nie pamiętam. Najchętniej poszłabym nad basen i wylegiwała się na materacu, ale nie wiem, jak długo wytrzymałabym na tym słońcu. To coś niespotykanego! Oby było tak codziennie. Takie lato, to ja rozumiem.

   Jednak postanowiłam, że trochę się opalę. Wzięłam książkę, wyszłam na świeże powietrze i rozłożyłam się na leżaku. Marzyłam o tym, aby nikt nie przerwał mi tak wspaniałej czynności. Jednak ktoś odważył się to zrobić. Prosiłam tylko o chwilę spokoju. Czy to zbyt wiele?

- Cassie!- usłyszałam krzyk mojej przyjaciółki.

- Coś się stało?- odłożyłam książkę na mały  stoliczek i leniwie wstałam z leżaka. Czy zawsze musi mi ktoś przerywać?

- Popołudniu wyrywam cię z domu. Bądź gotowa o 16:30.- uśmiechnęła się.

- Ale dlaczego?- zapytałam.

- Jeszcze się dowiesz.

- Ruby!- krzyknęłam.

- Będę pod twoim domem o 16:30!- odkrzyknęła wchodzą do domu.

   I po co te wszystkie tajemnice? Gdzie ona chce mnie zabrać? Mogła powiedzieć, ponieważ kompletnie nie wiedziałam, jak mam się ubrać. Do jasnej cholery, gdzie my idziemy? Z nerwów musiałam zapalić.

   Założyłam na siebie bluzkę, którą kiedyś dostałam od Louis’a. Tak, minęły dwa lata, a ja nadal ją miałam. Była dla mnie bardzo cenna i zakładałam ją wtedy, gdy nie miałam humoru. A dziś właśnie był ten dzień. Najchętniej ległabym na łóżko i wpatrywała się w sufit. Od rana mój humor totalnie się pogorszył. A dlaczego? Sama nie wiem. Może denerwowało mnie to, że Ruby chce mnie gdzieś wyrwać i nie mówi mi gdzie? Tak, to chyba to. Od jakiegoś czasu nienawidzę niespodzianek. Wolę, jeżeli ktoś powie mi, co zamierza, bo wtedy są mniejsze szanse, że się rozczaruję.

   Do bluzki założyłam shorty i byłam gotowa do wyjścia.

   Wyszłam na świeże powietrze i jeszcze zanim Ruby się zjawiła, odpaliłam jednego papierosa.

- Cześć Cass!- usłyszałam wołanie, które dobiegało zza płotu. Spojrzałam w tamtą stronę i zobaczyłam uśmiechniętą od ucha do ucha moją przyjaciółkę. Rzuciłam peta na ziemię i przygasiłam nogą. Mogłam ruszać. Mam to gdzieś, że moja mama zauważy, że paliłam. Nie obchodziło mnie jej zdanie.

- Cześć Ruby.- wymusiłam uśmiech. Zaczęłyśmy iść obok siebie.- Mogłabyś powiedzieć i, gdzie idziemy?- zapytałam.

- To niespodzianka.-uśmiechnęła się moja przyjaciółka. Po co te tajemnice? Zaczynam tego nie rozumieć.

   Spojrzałam na ubiór blondynki, aby stwierdzić, czy ubrałam się w miarę normalnie. Szczerze, to nie potrafiłam odpowiedzieć na to pytanie. Ruby była ubrana w krótką spódniczkę i zwykły top.

- Już nic nie rozumiem.- przyznałam. Znów spróbowałam ponowić próbę dowiedzenia się czegoś więcej. Nie mogłam spokojnie iść, nie wiedząc dokąd zmierzamy.

- Czego nie rozumiesz?- zapytała.

- Gdzie mnie zabierasz? Nie możesz trzymać mnie w niepewności.

- Mogę.- zaśmiała się.- Nie masz się czego obawiać. Idziemy na imprezę. Chcę się dobrze zabawić.

- Coś więcej mi zdradzisz?- zapytałam mając nadzieję, że jeszcze czegoś się dowiem.

- A co chciałabyś jeszcze wiedzieć?

- Do kogo idziemy?

- Tego nie mogę ci wyjawić.- uśmiechnęła się do mnie. Czy to wszystko musi być takie trudne?

- Ale ciężko uzyskać od ciebie jakiekolwiek informacje.- zauważyłam.

- Nie bój się. Jeszcze dowiesz się , gdzie idziemy, ale wszystko w swoim czasie.

- No dobra. Postaram się Ci zaufać.- przyznałam, chodź myślałam całkowicie inaczej. Dalej denerwowało mnie to, że moja własna przyjaciółka nic nie chce mi powiedzieć. Przecież tak się nie robi, prawda?

   Dalej szłyśmy w milczeniu. Próbowałam domyślić się, gdzie możemy iść, ale nic nie przychodziło mi do głowy.

   Wkrótce zatrzymałyśmy się przy jednym z domów.

- Cassie, obiecaj, że się nie wycofasz.- zaczęła moja przyjaciółka.

- Tego niestety nie mogę obiecać.- przyznałam. Przecież nie znam jej planów. Nie wiadomo, co wymyśliła.

- No dobrze. Ale idziesz ze mną na tę imprezę?- zapytała Ruby.

- A kto ją organizuje?

- One Direction.- odpowiedziała i spuściła głowę.

- Żarty sobie ze mnie robisz?!- zapytałam.

- Nie. Mówię poważnie.- przyznała.

- Przecież dobrze wiesz, kto tam jest.

- Myślałam, że może jakoś sobie pogadacie. Musicie to sobie wszystko wytłumaczyć.

- Ja i on nie mamy sobie nic do wyjaśnienia. Zresztą, on chyba nawet mnie nie pamięta.- zauważyłam.

- To właśnie dobra okazja, aby się zabawić.- przyznała i zaczęła ciągnąć mnie w stronę drzwi. Uległam i zgodziłam się na to, aby zapukała. Na szczęście otworzył nam Liam.

- Cześć dziewczyny.- uśmiechnął się. Czy on musiał być taki piękny? Zresztą wszyscy chłopcy są śliczni, ale to moje zdanie.- Miło, że przyszłyście.- ruchem ręki zaprosił nas do środka. Posłusznie weszłyśmy do mieszkania.

- Hej. To my dziękujemy, że nas zaprosiliście.- odpowiedziałyśmy na równo z moją przyjaciółką i podążyłyśmy za Liam’em. Przeszłyśmy przez jasny przedpokój. Na ścianach znajdowały się ozdobne kamienie, a podłoga pokryta była białymi kafelkami, dzięki którym pomieszczenie wydawało się większe. Muszę przyznać, że chłopaki muszą mieć sporo pieniędzy, skoro tak świetnie urządzili ten przedpokój. Znając życie, to reszta pomieszczeń też jest niczego sobie.

- Dziewczyny już są.- przyznał Liam, gdy weszliśmy do salonu, gdzie siedzieli wszyscy, no dobra, nie było Louis’a.

- A gdzie Lou?- zapytała Ruby. Czy jej tylko na tym zależało? Przyszła tutaj tylko po to, aby rozwiązać moje sprawy z Tommo? Przecież ja ją o nic nie prosiłam, a ona na siłę próbuje wszystko załatwić. Jak będę chciała, to sama z nim pogadam i jakoś dojdziemy do ładu. Jednak jak na razie nie mam takiego zamiaru.

- Poszedł do swojej dziewczyny. Niestety dzisiaj go nie będzie.- odpowiedział Harry, a ja bardzo ucieszyłam się z tej wiadomości. Pasowało mi to, że tego chłopaka tutaj nie będzie.

- Siadajcie.- uśmiechnął się do nas Niall i pokazał miejsce obok siebie, które od razu zajęłam. Muszę przyznać, że salon wywołał u mnie zachwyt.  Naprzeciw mnie wisiała plazma, pod nią ułożone były książki i wiele płyt. Po prawej znajdowała się szafeczka, na której stały wszystkie nagrody, które One Direction zdobyło za swoje osiągnięcie. Każda z nich jak najbardziej im się należała, ponieważ zdziałali wiele. Po lewej znajdowało się wejście do kuchni, a na ścianie wisiał obraz, który przedstawiał jakiś krajobraz. Były to spokojne góry, gdzie żyła przyroda, jednak nie wiedziałam, gdzie takie miejsce się znajduje, i czy w ogóle istnieje? Przed nami stał mały stolik, na którym były przygotowane przekąski wraz z napojami.

- To co robimy?- zapytałam. Muszę przyznać, że jak usłyszałam, że Louis’a ma nie, to od razu humor mi się poprawił. Miałam ochotę poszaleć!

- W sumie, to nie wiem.- zaśmiał się Hazza.

- Chcecie się czegoś napić?- zapytał Niall.

- Nie, dziękuję.- odpowiedziała moja przyjaciółka, usiadając na wolnym fotelu.

- A ty…?- blondyn zwrócił się w moją stronę. Nie wiedział, jak ma dokończyć. No tak, przecież nie zdradziłam im swojego imienia. Wczoraj go nie powiedziałam, ponieważ wystraszyłam się, że Lou może mnie poznać. Teraz jednak mogę śmiało go powiedzieć. Przecież tego dupka tutaj nie ma.

- Jestem Cassie.- uśmiechnęłam się.

- Przepraszam. Po prostu musiałem zapomnieć jak się nazywasz.- przyznał Nialler.

- Nie, nie zapomniałeś. To ja się wczoraj nie przedstawiłam.

- Tak mi się wydawało.- wtrącił się Zayn.

- A więc czego się napijesz?

- Może być cola.- posłałam Horan'owi najładniejszy uśmiech, na jaki było mnie stać.

Taa daa :)

Witajcie!

Co tam ciekawego u Was?

Ja szczerze muszę przyznać, że mam niezły zapieprz  w szkole. Już powoli nie wyrabiam :(

Dzisiaj taka krótsza notatka.

Mam nadzieję, że rozdział Wam się podoba.

Czekam na Wasze opinie :)

I z góry przepraszam za masę błędów, które pojawiły się w tym rozdziale, ponieważ nie sprawdzałam go aż tak dokładnie.