Don't Let Me Go - ROZDZIAŁ 9

   Jeżeli chodzi o kolonie, to tak jak Louis nie wzięłam udziału w tym całym występie na koniec. Przestało to dla mnie mieć jakiekolwiek znaczenie. To już nie miało sensu. Zresztą wszyscy poradzili sobie świetnie bez nas. Nie byłam im tak bardzo potrzebna, także nie żałuję swojej decyzji.

   Na koloniach zaraz po wyjeździe Lou opuściłam połowę zajęć, bo nie miałam z kim na nie chodzić. Wcześniej był Louis, a gdy on wyjechał nikt mi już nie pozostał. Nie miałam nikogo innego.

   Po pewnym czasie się to wszystko skończyło, a ja wróciłam do domu.  Najlepszy okres w moim życiu się zakończył. Powróciłam do szarej rzeczywistości. Znów musiałam się zmienić. Tamta Cass na koloniach uległa zapomnieniu i pojawiła się całkiem nowa. Taka zmiana nie była dla mnie łatwa, ale jakoś mi się udało. W końcu jestem bardzo uparta i potrafię postawić na swoim.

    Dzień mijał za dniem, a Louis się nie odzywał, nie odbierał moich telefonów. Straciłam z nim kontakt. Po pewnym czasie zaczęło mnie to niepokoić. Miałam takie wrażenie, jakby o mnie zapomniał. To co łączyło nas na koloniach odeszło w zapomnienie. On zrobił coś, czego nigdy sobie nie wyobrażałam. On o mnie zapomniał. Wrócił do swojego świata i tam miał swoich kolegów. Zapomniał dziewczynę, z którą łączyło go takie piękne uczucie, a może on udawał? Czy nasza przyjaźń nic dla niego nie znaczyła? Czy on wie, co czuję? Jak bardzo jestem teraz zdruzgotana? Nie potrafię ułożyć sobie życia na nowo.  Nie po tym, co z nim przeżyłam. To był mój pierwszy chłopak, którego brałam na poważnie. Nigdy nie spodziewałam się tego, że tak mnie po prostu zapomni. Najwyraźniej nic dla niego nie znaczyłam.

   Po pewnym czasie dałam sobie z tym wszystkim spokój. Przeczytałam w internecie, że Louis ma nową dziewczynę. Czyli już sobie mnie zastąpił? Szkoda, że byłam dla niego nikim.

- Przecież on może mieć każdą, a ja myślałam że mam u niego szanse.- powiedziałam sobie pewnego dnia. Już nic wtedy nie miało sensu.

   Wiedziałam, że to nic nie da, ale płakałam. Nie mogłam znieść tego, jak bardzo mnie skrzywdził. Odmienił moje życie, które teraz nie było dla mnie nic ważne. Po co kochać? Kurwa, po co?! Ludzie ranią, a ja o tym po prostu zapomniałam. Miłość nie istnieje. Tylko nam się tak wydaje.

Październik, 2011 r.

   Kroczyłam szkolnym korytarzem. Mijający mnie uczniowie nie zwracali na mnie najmniejszej uwagi. Zresztą, co mnie to obchodziło. Teraz powinnam się skupić na tym, co chcę zrobić. Wiem, że to niewłaściwa droga, ale myślę, że dzięki temu zapomnę o wszystkim. To jakoś oderwie mnie od szarej i beznadziejnej rzeczywistości.

   Myślałam o tym od dawna. Minęło wiele nieprzespanych nocy. W końcu postanowiłam, że to zrobię. Nie wiem, jak bardzo na tym ucierpię, ale czuję, że muszę. Muszę jakoś od tego wszystkiego uciec.

    Przeszłam do końca korytarza i znalazłam się tam, gdzie chciałam. Przy łazience stał Michael ze swoją grupką. Podeszłam do nich pewnym krokiem, aby nie wyczuli mojego strachu. To już na początku mogłoby mnie skreślić. Stanęłam naprzeciw chłopaka.

- Chcę do was dołączyć.- powiedziałam, a ten tylko się uśmiechnął.

- Tylko na to czekałem.- powiedział i złapał mnie za rękę. Wszyscy do nas podeszli.- Witajcie Cassie, naszą nową członkinie.

- Czyli musimy to jakoś uczcić?- zapytał jakiś blondyn, który stał dość blisko mnie.

- Zrywamy się z lekcji.- zarządził  Michael. Wszyscy go posłuchali. Ruszyliśmy w stronę wyjścia ze szkoły. Czyli tak to teraz będzie wyglądać? Najwyraźniej tak. A więc żegnaj szkoło. Straciłaś kolejną dobrą uczennicę.

- Gdzie idziemy?- zapytałam.

- Do miejsca, gdzie przeważnie się spotykamy.- odpowiedział Michael.

- No dobrze. A więc teraz już jestem jedną z was?

- Ty od początku nią byłaś. Czekałem tylko na to, że zgodzisz się dołączyć. - uśmiechnął się. Ach, dobrze wiedzieć. Teraz jestem  kimś, kim nigdy nie chciałam być, ale już się nie wycofam. Nie w tym momencie.

   Bez problemu wyszliśmy ze szkoły. Jakoś nikt nas nie zatrzymywał. Ruszyliśmy zupełnie nieznanymi dla mnie drogami. Weszliśmy do jakiegoś lasku i tam usiedliśmy na przygotowanych już kłody. Wszyscy rozsiedli się na miejsca. Każdy miał swoje. Ja przez chwilę stałam nie wiedząc, gdzie mam usiąść, aż usłyszałam głos Michaela:

- Cassandro obok mnie jest dla ciebie miejsce.- powiedział a ja bez żadnych kłótni usiadłam obok chłopaka.

   Wszyscy zaczęli o czymś rozmawiać. Głównie były to tematy, kogo trzeba podręczyć, kto jeszcze powinien dołączyć do naszej paczki. W ogóle w tym nie uczestniczyłam, bo mnie to nie obchodziło. Ja nie jestem taka jak oni. Mnie nie sprawia radości znęcanie się nad kimś. To nie leży w mojej skórze. Nie potrafiłabym.

   Kolejny dni mijały. Ja naprawdę uświadomiłam sobie, że staję się taka jak oni. Całe to towarzystwo mnie zmieniło. Ta grzeczna Cassie, która była na koloniach odeszła. Teraz byłam kimś, kto mną zawładną. Nigdy nie chciałam być, ale tęsknota, żal i smutek mnie wykończył. Miałam odwagę powiedzieć, że Louis mnie zniszczył. To wszystko było przez niego. Zaczęłam nienawidzić tego chłopaka. Był dla mnie nikim. Cholerną gwiazdą, która zniszczyła moje życie. Przez niego już nigdy nie będzie tak jak dawniej.

   Z nowym towarzystwem czułam się lepiej. Oni uśmierzali i zmniejszali mój ból. Tyle, że były z tego nie małe kłopoty. Muszę przyznać, że tylko raz wzięłam. Na razie mnie do tego nie ciągnęło. Jeszcze nie byłam aż tak załamana, aby stać się narkomanką. Jaszcze tak mnie nie pogięło. Chodź i tak już sporo przesadziłam. Już nawet rodzice coś zauważyli. Może podejrzewają coś, ponieważ wychodzę wieczorem i wracam w środku nocy? Tyle, że jeszcze nie zauważyli jak się staczam, bo muszę przyznać, że zawszę muszę coś wypić. Chyba takie jest życie, prawda? Alkohol mi pomaga. To jest moja przyjaciółka. Ale nie martwcie się. Nie uzależniłam się. Nie zaszłam tak daleko. Piję okazyjnie i gdy mam zły humor i dołek. A to ostatnio zdarza się coraz rzadziej. Zapominam o tym. W końcu czas  biegnie dalej i życie też nie zatrzymało się w miejscu. Nie ma co tego rozpamiętywać. Trudno, minęło.  Byłam taka głupia, więc teraz muszę cierpieć. Jednak będę ostrożniejsza, przy doborze chłopaków, ale jak na razie nie muszę się martwić. Mam Michael’a. Tak, dobrze czytacie. M I C H A E L ‘ A. To jest mój nowy chłopak i jakoś się z nim dogaduję. Może nie kocham go, ale to dobra osoba do towarzystwa. W końcu muszę się jakoś zabawić. Trochę smutno, że jego kosztem, ale i to jest dobre. Nie chce mi się wysilać i szukać nowego chłopaka. Nie potrzebne mi to jest teraz. Czuję się wspaniale. Kurwa wspaniale! Zresztą, kogo ja oszukuję? Moje życie jest do dupy. Bez  Louis’a to nie to samo. Michael nie jest w stanie mi go zastąpić. On nigdy nie będzie taki wspaniały jak Lou. Ten chłopak porządnie namieszał mi w głowie. Nie potrafię o nim tak zapomnieć. To jest dla mnie zbyt trudne. Ja go naprawdę kochałam. Teraz jest dla mnie zwykłym dupkiem. Nie kocham go już. On jest dla mnie nikim. Ten człowiek nie znajdzie już miejsca w moim sercu. Nie po tym, co mi zrobił. Niech lepiej nie pokazuje mi się na oczy. Może jednak dobrze, że zerwaliśmy kontakt?

Czerwiec, 2013 r.

   Pierwszy dzień wakacji. Nareszcie mogę od tego odpocząć. To oczywiste, że pójdę dalej do szkoły. Moje oceny pogorszyły się trochę, no ok, nawet bardzo, ale zamierzam kontynuować naukę. Dorosłam i już nie zamierzam tak szaleć, chodź czasem się nie oszczędzam. Ale co tam. Mój związek z Michale’em nie jest taki, jak powinien, ale nie przeszkadza mi to. Jestem z nim 2 lata i nie chcę mi się szukać nikogo innego. Wiem, że chłopak wiele razy mnie zdradził, zresztą ja jego tez, więc nie przeszkadza mi to. Mam to w dupie. Ważne, że kogoś jest przy mnie, że nie zostałam z tym wszystkim sama.

   Rodzice zaczynają się trochę o mnie niepokoić.  Ostatnio zauważyli, że coś się ze mną niedobrego dzieje. Raz czy dwa zauważyli, że nie jestem trzeźwa, przecież to nic takiego. Mam prawo robić to, co chcę. Nie jestem małym dzieckiem! Muszę to w końcu zrozumieć. Może nie jestem jeszcze pełnoletnia, ale w końcu mam 17 lat. Chyba mam prawo prowadzić własne życie bez ingerencji rodziców? Ach, szkoda słów. Nie chcę już o tym mówić.

- Cassie, chcielibyśmy z tobą porozmawiać.- zaczął ojciec wchodząc do mojego pokoju. Nawet nie miałam chwili prywatności.

- Co się stało?- zapytałam. Tak naprawdę nie miałam ochoty z nikim teraz rozmawiać, ale byłam do tego zmuszona.

- Chcielibyśmy coś ważnego z tobą uzgodnić.- przyznała mama, która chyba wyrosła z podziemi. Nie zauważyłam jej wcześniej.

- Co takiego?- zapytałam i ściszyłam trochę muzykę, która brzmiała po całym pokoju sprawiając, że byłam jeszcze bardziej zdołowana.

- Nie udawaj, że wszystko jest w porządku. Zauważyliśmy z matką co się z tobą ostatnio dzieje.- powiedział ojciec. Już wiedziałam o co im chodzi. Nie pójdzie im ze mną tak łatwo.

- Nic nie wiecie.- zauważyłam.

- Cassie, co się stało, że tak się zmieniłaś?- zapytała matka.- Nigdy taka nie byłaś.

- Wiele o mnie nie wiecie.

- To spróbuj nam to jakoś wytłumaczyć!

- Nie ma o czym mówić.- zaśmiałam się pod nosem.

- Dobrze, nie będziemy więcej tak rozmawiać, to nie ma sensu. Razem z ojcem uzgodniliśmy, że zmieniamy otoczenie. Twój tata dostał nową ofertę pracy i możemy wyjechać.

- Gdzie kurwa?- zapytałam.

- Nie mów tak!- upomniała mnie matka.

- Wyjeżdżamy do Londynu.

- No chyba zgłupieliście!- zauważyłam. Czułam, że zaraz wybuchnę. Dlaczego oni mi to robią?

- Masz czas, alby pożegnać się ze wszystkimi. Wyjeżdżamy za tydzień. Już nic nie można zmienić. To nasza decyzja i koniec.- powiedział tata, po czym oboje zostawili mnie samą w swoim pokoju.

   Wybuchłam płaczem, bo co innego mi pozostało? Oni nie rozumieją tego, co ja przeżywał. Tęsknię, tak cholernie tęsknię za tamtym życiem.

   Boję się zacząć żyć na nowo.

   Jestem świadoma tego, że mój związek z Michael’em się zakończy, a ja będę musiała odejść z naszej paczki. Tyle tylko, że nie będę mogła już wrócić…

Witajcie.

Przepraszam, że dodaję tak późno, ale dopiero teraz zawitałam w domu :p

Ten tydzień dopiero się zaczął, a już mnie wykańcza. Ale na szczęście w czwartek będę miała wolne, bo nie jadę na wycieczkę z moją klasą i mama nie każe mi iść do szkoły. Tak, ja się bardzo z tego cieszę, bo muszę przyznać, że nie za bardzo lubię swoją klasę, ale już mniejsza z tym. 

Następny rozdział pojawi się w czwartek, albo piątek. Później będzie półtora tygodnia przerwy, bo jadę na wycieczkę (na szczęście z inną klasą) i mnie nie będzie.

Aha, a co myślicie o rozdziale?

Podoba się Wam?

Ok. To do czwartku albo piątku!

Kocham Was!